Mace demonized.....

Can somebody please explain THIS to me????????????

48ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης.....

Ενα ακόμη φεστιβαλ κινηματογραφου περασε και εγω δεν εχω καταλαβει ακομη - μετα απο τοσα χρονια - πως γινεται και ο Ρενος Χαραλαμπιδης ειναι "the face of the festival". Καθε χρονο ειναι παντου και παντα, σε ολα τα events, τα ceremonies, στις αιθουσες, στα party, στο αεροδρομιο, στο Sante, στο it's only, στην ταβερνα, στην παραλια, ακομη και στο γηπεδο!!!!!!!! . Και οχι μονο αυτο αλλα δεν ειναι και low profile..τουναντιως κυκλοφορει με στυλ "Το Hollywood με παρακαλαει αλλα δεν τα βρισκουμε στα λεφτα - θελω και τον φραπε μου - ελα μωρε παλι συνεντευξη εχω - ανεβαζω και θεατρο και εχω και fun club." Seriously dude, σε παρακαλω.... Προσωπικα θαυμαζω κατι Ευρωπαιους που χαζευουν και κυκλοφορουν μεθυσμενοι συνεχως, οι περισσοτεροι ειναι τρελα νουμερα... αυτο ειναι αλλωστε το φεστιβαλ, ποτο, καμια ταινια και περπατημα (αληθεια που προκυπτει απο το γεγονος οτι στο party εναρξης χορηγος ηταν το Deward's και καποια στιγμη τους τελειωσε το Scotch, το οποιο φυσικα σερβιρονταν δωρεαν)..Θα ρωτουσε κανεις γιατι τα χω βαλει με τον τυπο αυτο..Οχι, δεν ζηλευω φυσικα και επειδη "Complaining about something without providing a solution is a cowardly thing to do" απλα θελω να μην τον ξαναδω μπροστα μου..ας γινει καποιος αλλος το προσωπο του φεστιβαλ...οχι ο Αλαγιας ομως, pleaaaaase, Metaxa με Tonic???? Καλυτερα να πιω the official energy drink of Hate City "Hunid Racks Mac Dre Thizzle Washington energy drink"...No offense αλλα fuck Red Bull or Rockstar, it's all about the Bay (for those of you unfamiliar with what I'm talkin 'bout Mac Dre is a bay area rapper who past away a couple years ago before putting bay area rap on the map and inventing the hyphy evolution!!!!!!)...
Το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης είναι ένας σημαντικός θεσμός τόσο για την πόλη όσο και για όλους εμάς. Αυτο ειναι κατι που θα ηθελα να πιστευω αλλα με εμποδιζει ενα αξιομνημονευτο στατιστικο στοιχειο τηε Ευρωπαικης Ενωσης: Οι Ελληνες ειναι τελευταιοι στην παρακολουθηση cinema, για την ακριβεια, ο μεσος Ελληνας πηγαινει cinema μολις 1 φορα τον χρονο......!
Με πάνω από το 1/3 των 3 εκατ. ευρώ του προϋπολογισμού του να «καλύπτουν» «χορηγοί» - μεταξύ αυτών μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες - το 48ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης οδεύει ως «πρωτοπόρος» στην εφαρμογή του στρατηγικού στόχου για ολοκληρωτικό πέρασμα της τέχνης στα χέρια του κεφαλαίου. Εξαρτάται, λοιπόν, από τους κινηματογραφιστές αλλά και τους θεατές, το λαό, αν αυτός ο θεσμός θα διολισθήσει σε «κοσμοπολίτικη παρέλαση» διασημοτήτων, ενώ ο ελληνικός κινηματογράφος αγκομαχά (και πως να μην αγκομαχα δηλαδη με τα νουμερα που κυκλοφορουν - αυτο το σχολιο το κανω αποκλειστικα και μονο επειδη θεωρω οτι η αδερφη μου ειναι πολυ καλυτερη ηθοποιος απο πολλα κοριτσακια που πλασαρονται ως μοντελα, ηθοποιοι, τραγουδιστριες, βιζιτες (oops, sorry!) και βγαινουν στην τηλεοραση και το θεατρο λογω starsystem και βυσματος-). Συνεχιζω με την παρενθεση, Ελληνικη τηλεοραση σημερα??? We talkin about some really BAD acting...
(Προσωπικα) highlights:

• John Malkovich was a key guest at the festival also giving a lecture after being awarded the Golden Alexander. Best part was when he admitted “I’m sorry I’m dressed so casually, but the airline lost my luggage.” People in the venue started cracking up jokes about the "loud and proud" Olympic Airways".... Αναφερόμενος στο μέλλον του σινεμά, ο ηθοποιός είπε ότι είναι δύσκολοι καιροί για τον κινηματογράφο, το μέλλον του οποίου είναι ασαφές. «Πριν 30 χρόνια όσοι ενδιαφέρονταν για μια ταινία θα πήγαιναν να τη δουν στον κινηματογράφο. Σήμερα μπορεί να περιμένει κανείς να την δει μετά από δέκα χρόνια». Δήλωσε ότι δεν υπάρχει ανεξάρτητο σινεμά, αφού εδώ και πέντε χρόνια περίπου τα μεγάλα στούντιο έχουν δημιουργήσει ειδικά γραφεία προώθησης ανεξάρτητων ταινιών και είπε επίσης ότι αν και είναι αισιόδοξος για τις νέες τεχνολογίες, είναι απαισιόδοξος όσον αφορά τους νέους ηθοποιούς. «Σήμερα είναι εξαιρετικά δύσκολα για τους νέους ηθοποιούς (τελικα πραγματι ειναι πολυ ασχημα τα πραγματα για την αδερφη μου...). Τα πάντα εστιάζουν στη διασημότητα, στο χρήμα. Σε οτιδήποτε άλλο πέραν της δημιουργίας. Όταν ξεκίνησα εγώ ήταν όλα απλούστερα. Θέλαμε απλώς να κάνουμε παραστάσεις και ταινίες» είπε.

• Η ταινία που αποτελεί ένα ντοκιμαντέρ για την ζωή του μεγάλου μεξικανού μποξέρ, JC Chavez ήταν κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής. Ο νεαρός ηθοποιός, τώρα και σκηνοθέτης, αγωνίστηκε τρία χρόνια για να ολοκληρώσει το πορτραίτο αυτού του εθνικού ήρωα του Μεξικού, που ενσωματώνει στοιχεία της μεξικανικής πραγματικότητας, θίγει τα κακώς κείμενα, εκθέτει διεφθαρμένους πολιτικούς και εκφράζει μία σαφή προσωπική άποψη του δημιουργού σχετική με την δόξα, το χρήμα, την αποθέωση αλλά και την πτώση. Το ντοκιμαντέρ σαφώς και παρουσιάζει αδυναμίες, ωστόσο στέκεται απόλυτα έντιμα απέναντι στο μποξέρ Chavez και κυρίως απέναντι στους θεατές του, Μεξικανούς και μη. Μετά την λήξη της προβολής ο Diego Luna παρέμεινε και παρακάλεσε και τους θεατές της να μείνουν ώστε να γίνει συζήτηση γύρω από το «μωρό» του όπως αποκάλεσε την ταινία του!!!!!!! Η ανταπόκριση ήταν ικανοποιητική και τελικά οι παριστάμενοι αποζημιώθηκαν καθώς απήλαυσαν ένα ταλαντούχο νέο να επαναπροσδιορίζει με την στάση του και το ήθος του, το περιεχόμενο ενός κινηματογραφικού Φεστιβάλ. Πραγματικα απο τις σπανιες και μοναδικες στιγμες οπου ενα φεστιβαλ ανταποκρινεται στις προσδοκιες των ανα κοσμο cinefil . Τα Φεστιβάλ κινηματογράφου είναι για να προβάλλονται ταινίες, για να ακούγεται η φωνή εμπνευσμένων δημιουργών και για να δημιουργούνται οι συνθήκες που προάγουν την τέχνη του κινηματογράφου. Τα υπόλοιπα είναι απλώς πλουμιστά περιτυλίγματα για τους αριστερους του Πανοραματος....
• Φυσικα ημουν παρων και στην προβολη του documentary για τον Έλντριτζ Κλίβερ, τον "Μαύρο Πάνθηρα", πρωην "Minister of Information"....Ο τυπος ηταν αν μη τι αλλο ακραιος, γι'αυτο αλλωστε και με εκφραζει - ταυτιζομαι με την ατακα του: "We are a very sick country-I, perhaps, am sicker than most. But I accept that. I told you in the beginning that I am extremist by nature-so it is only right that I should be extremely sick". Sick by nature just like thizz by nature......O Cleaver εχει καποια χρονια που πεθανε, η γυναικα του αφου τον χωρισε πηγε στο Yale, πηρε το J.D. της και σημερα ειναι καθηγητρια στο Department of African - American studies (του Yale)....Is that compromise or manipulation??????

Απο την αλλα πλευρα παλι δεν μπορω να καταλαβω πως, οι ιδιοι ανθρωποι που πριν μερικα χρονια αποφασισαν να μεταφερουν το φεστιβαλ - σχεδον αποκλειστικα - στο χωρο του λιμανιου, δημιουργωντας αυτη την εξαιρετικη φεστιβαλική ατμόσφαιρα (μην γελιομαστε, αυτό που προσδίδει αίγλη και δημιουργεί ατμόσφαιρα στο Φεστιβάλ είναι αυτός ο χώρος του λιμανιού με τις αποθήκες του) ειναι υπευθυνοι για απλες οργανωτικες ατασθαλιες που φερνουν τον κοσμο στα ορια...Ενδεικτικα αναφερω:

• Ελλειψη θυριδωv....1 θυριδα και 1 κα(η)μενη υπαλληλος να προσπαθει να εξυπηρετησει τους γνησιους και μη φιλους του φεστιβαλ...
• Το απιστευτο μπαχαλο που προκαλει η υπαρξη της CineΚάρταF (κάρτα μέλους)...Τα τελευταια χρονια η αυξημενη προσελευση οδηγει τους μανιακους νεοελληνες σε αγορα αυτων των καρτων με τις οποιες κανουν κρατησεις για σχεδον ολες τις ταινιες αλλα στο τελος δεν πηγαινουν στις περισσοτερες...Αποτελεσμα: Οι απλοι θεατες συνηθως δεν βρισκουν εισητηρια αν δεν τα προμηθευτουν 2-3 μερες νωριτερα...Ευνοημενοι: Οι φοιτητες οι οποιοι εχουν δωρεαν εισοδο και μπαινουν τελευταιοι...Ετσι ενω στη θυριδα σου λενε οτι δεν υπαρχουν εισητηρια οι κουφαλες οι φοιτητες βλεπουν τις ταινιες!!!!!!
  

Kαι καποιες αλλες γενικοτερες προβληματικες καταστασεις:

• Συνεχεις ατυχεις επιλογες για τη θεση του Προεδρου, ανθρωπων που θα αφοσιωθουν αποκλειστικα στην προωθηση, εξελιξη και ανυψωση του φεστιβαλ. Μην παρασυρεστε απο ονοματα του τυπου "Χωραφας", ο ανθρωπος ειναι αρκετα επαγγελματιας για να ασχολειται τους 11 υπολοιπους μηνες του χρονου με επικοδομητικοτερες παραγωγες, απλα το ονομα τραβαει...
  
• Επιλογη προσωπικου...Δεν ειμαι αρμοδιος να πω ποιος θα επρεπε να δουλευει η οχι στο Festival αλλα καποια στιγμη ειχαμε γεμισει με τους γνωστους αριστερους του Πανοραματος...Νομιζω πως η προσφορα τους στον τοπο μας θα ηταν μεγαλυτερη αν τον υπολοιπο χρονο δουλευανε στο "Παραδοσιακο"....
  

Και κλεινοντας: Πως γινεται καθε φορα που θα βγω απο 1 ταινια η οποια ηταν μετρια προς κακη (γιατι ναι, υπαρχουν καθε χρονο πολλες τετοιες) να βρεθει 1 theater geek και να μου πει "Δεν ηταν κακη η ταινια απλα δεν την καταλαβες"...Τελικα μαλλον ισχυει το οτι payback is a bitch!

Νεά γυναίκα, μόνη, ψάχνει στη Θεσσαλονίκη...Η Οδύσσεια ενός ελεύθερου κοριτσιού σε αυτή την πόλη...

Μην παρασυρθειτε απο τον τιτλο (ειπαμε ρε Fou, blog δημιουργησαμε οχι online συνοικεσιο...lol) , το νεο αυτο post κρυβει επισης αρκετες αληθειες τις οποιες συχνα αποφευγουμε να παραδεχθουμε..(ψωνια!!!!!!)

Επειδή κατηγορήθηκα πως δεν εμβάθυνα στο θέμα όσο θα έπρεπε αποφάσισα να επιστρέψω και να προσπαθήσω να ανταπεξέλθω στις προσδοκίες. Και με nickname αυτή τη φορά. Fou, σαν να λέμε ξεφυσάω... Δεν είμαι και ο πιο θετικός άνθρωπος είναι η αλήθεια. Τι να κάνουμε...
Αυτό που με απασχόλησε αυτή τη φορά και με οδήγησε μπροστά στην κενή σελίδα του word, είναι η δοκιμασία, την οποία πρέπει να υποστεί μια κοπέλα που ψάχνει για άντρα, σχέση, όπως θέλετε πείτε το, σε αυτή την πόλη. Γιατί, μπορεί να έχουμε γίνει ξυνές και μη αυθόρμητες, αλλά κάπου οφείλεται κι αυτό. Μάλλον κάποιου είδους άμυνα το προκάλεσε. Έχει ξεφύγει, βέβαια, από τα όρια της λογικής, δε λέω, αλλά έχει μια βαθύτερη αιτία, θέλω να πιστεύω.
Κάπου έβαλαν και τα αγόρια το χεράκι τους... Γιατί όλες αυτές οι γυναίκες που απορρίπτουν, τόσο εύκολα, με ένα τίναγμα των μαλλιών τους, τόσους άντρες, από σχέσεις με κάποιους άλλους άντρες προέρχονται. Και τα κατάλοιπα είναι μεγάλη υπόθεση... Όλοι το ξέρουμε, όλοι το έχουμε νιώσει αυτό στο πετσί μας κάποια στιγμή.
Οι άντρες αυτής της πόλης (όχι μόνο) και οι σχέσεις... Νομίζω πως, χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν, το θέμα το οποίο τόσο εύστοχα έθεσε ο φίλος μου ο whivsiv αφορά περισσότερο το «ισχυρό» φύλο. Οι επιδειξιομανείς αυτής τη πόλης είναι κυρίως άντρες, που αντιμετωπίζουν τις γυναίκες σαν λάφυρα, σαν το καινούριο τους απόκτημα, που πρέπει να είναι τέλειο σε όλα... Πως αλλιώς θα τους αποδοθούν από τον κολλητό τους τα εύσημα! Κανείς, όμως δεν μπορεί να είναι συνεχώς τέλειος για τους άλλους. Είναι εξαντλητικό. Και τότε, όταν ακουστεί η πρώτη ιδέα γκρίνιας, οι άντρες αυτής της πόλης (αυτούς ξέρω, αυτούς γνώρισα, αυτούς εμπιστεύομαι...να’χαμε να λέγαμε δηλαδή) ξενερώνουν αυτόματα. Είναι υπερβόλικα ευαίσθητα όλα τα αρσενικά της Θεσσαλονίκης ή σε μένα έπεσαν μόνο οι στραβοί? Για να έχεις έναν άντρα δίπλα σου και να είναι και ευτυχισμένος (όσο μπορεί ο καθένας δηλαδή), πρέπει να μην έχεις καμία απαίτηση, δεν πρέπει επ’ουδενί να γκρινιάξεις για οτιδήποτε! Τρέλα!
Κάτι άλλο που παρατηρώ πολύ έντονα, είναι οι όλο αυξανόμενες ανάγκες των ανδρών για χώρο... Πνίγονται πολύ εύκολα όλοι. Τους κόβεται ο αέρας με την πρώτη υποψία πραγματικής οικειότητας με μια κοπέλα. Θεωρούν, μάλλον καλύτερο, να κρατούν μια απόσταση, γιατί τα τέρατα-κοπέλες, αν τους δώσεις λίγο θάρρος θα θέλουν δαχτυλίδια, γάμους, παιδιά και τέτοια! Δεν είναι, όμως, έτσι. Παραδέχομαι πως μας απασχολεί, το σκεφτόμαστε, αλλά ρε παιδιά κόψτε κάτι. Αν κάνω 5 πράγματα παραπάνω για σένα, ή αν ζητήσω 5 περισσότερα από εσένα, δεν το κάνω για να σε δέσω, για να σε εγκλωβίσω. Δεν είμαι ραδιούργα μάγισσα που έχει μοναδικό σκοπό να σε οδηγήσει στην εκκλησία! Υπάρχει και η περίπτωση που μπορεί να μην έχεις σκεφτεί... Να τα κάνω επειδή τα νιώθω, χωρίς να περιμένω μονόπετρο!

Και τελειώνει αυτή η σχέση κάποια στιγμή για τον χ ή ψ λόγο... Και πείτε μου τώρα... Με τι κουράγιο να χαμογελάσεις στον άλλο που σου την πέφτει στο μπαρ, ακόμα και αν το έκανε με κομψό τρόπο, όταν φαντάζεσαι, πως και αυτός στα ίδια θα κινείται με τον προηγούμενο (άσε που είναι σχεδόν σίγουρο πως από κάπου θα τον ξέρει τον πρώην, κοινές παρέες θα έχουν και πάει λέγοντας). Σου έρχεται, δηλαδή, η ξυνίλα στο πρόσωπο αυθόρμητα, γιατί εκεί τον βγάζουμε άνετα τον αυθορμητισμό μας, δεν το συζητώ!
Αυτό το γεγονός, το ότι δηλαδή αυτή η πόλη είναι πολύ μικρή ή αλλιώς ένα μεγάλο κρεβάτι, όπως λέει μια σοφή φίλη μου (πρέπει να τις καλοπιάσω λίγο γιατί στο προηγούμενο post ήμουν λίγο αυστηρή μαζί τους) αποκλείει κάθε ενδεχόμενο να γνωρίσεις κάποιον καινούριο και ενδιαφέροντα. Γιατί όταν είσαι μόνος/η, μέσω της παρέας σου περιμένεις να γνωρίσεις κόσμο. Έλα, όμως που αυτοί που αποτελούν την παρέα σου ή οι φιλοι της παρέας σου είναι οι ίδιοι και ίδιοι. Απόγνωση!
Πως θα γίνει, τελικά? Που θα πάει αυτή η βαλίτσα? Οι μεν δύσπιστες, οι δε ξενερωμένοι... Θα πιάσουμε όλοι από ένα ράφι? Δεν γίνεται... Υπάρχει και η υπογεννητικότητα... Χανόμαστε εμείς οι Έλληνες, κατ’επέκταση και οι Θεσσαλονικείς... Και αυτή η φυλή είναι συλλεκτική! Δεν πρέπει να εκλείψει! (Το παράκανα λίγο!)
Ένα πολύ εύκολο βήμα πρέπει να κάνουμε νομίζω. Πρέπει απλά να μάθουμε να δίνουμε στον καθένα αυτό που του αξίζει. Αυτούς που μας πλήγωσαν να τους ξεχάσουμε, αυτούς που μας αγάπησαν να μην τους ξεχάσουμε ποτέ, σε αυτούς πους μας πλησιάζουν να δώσουμε μία ευκαρία ακόμα και αν δεν κάναμε την καλύτερη αρχή, σε αυτούς που στέκονται δίπλα μας να τα δώσουμε όλα!

“Όλοι σκέφτονται να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανένας δε σκέφτεται να αλλάξει τον εαυτό του.” Leo Tolstoy

Μπορεί να μην ακούγεται εύκολο αλλά πιστεύω είναι εφικτό. Είπαμε κατά βάθος είμαστε καλά παιδιά! Οι κακοί είναι στη φυλακή άλλωστε! (say whaaaaaaaaaaaaaat?????? - DIO)

ΥΠΟΜΟΝΗ! ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ!!!

Για πολυ πολυ λιγους....Superman dat ho....και Warriors edition!

Επειδη εχει πεσει πολυ κραξιμο στο blog (αλλα δεν μας χαλαει φυσικα) συνεχιζουμε τις διαφορετικες μουσικες προτασεις οι οποιες φυσικα λειπουν from Hate City...Αληθεια ποιος ξερει για τι μιλαει ο καλλιτεχνης??? Καπα κανεις????

The Spazmatics.....Nerds that Rock!

The greatest (remix) band alive coming straight outta LaLaLand, 6000 miles away..Given my "hostile" affiliation with the music category known as "Rock" you probably get the point, dudes rock!!!!
Boy, I'm tryin to get them to perform in Hate City, talking about "long shot" if I make it it's gonna be a blast....

THE SPAZMATICS!!!

Add to My Profile | More Videos

PEJA!

Props to my main man Peja Stojakovic for going bananas with 10 3's last week versus the Fakers...How can you NOT love this guy, his best games in the NBA have always been against this team, a bunch of Hollywood pissants....

My side of the story...Ένα κορίτσι αυτής της πόλης επιχειρεί να εξηγήσει ή να εξηγηθεί...

1 ακόμη γυναικεία άποψη προστίθεται στο blog δίνοντας απαντήσεις - recommendations επι της ουσίας...Λογοκρισία δεν παίζει, είπαμε δεν αγαπάμε ούτε τους φασίστες ούτε τους κομμουνιστές, μόνο τον Πρόεδρο... απλά ρε (όνομα συγγραφέα) ακολούθήσε το πνεύμα του blog και υπόγραψε το άρθρο σου με nickname της επιλογής σου!

Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να δικαιολογήσω όλες τις κοπέλες αυτής της πόλης, αναφερόμενης ως hate city από όλους τους ψηφιακούς προλαλήσαντες. Αυτό που θέλω να κάνω απλά είναι να πω τις σκέψεις μου.
Οι άνθρωποι αυτής της πόλης (γιατί αυτοί είναι το πρόβλημα και όχι η Θεσσαλονίκη, που κατά τ’άλλα μια χαρά μέτρια είναι) έχουν ένα μικρό προβληματάκι... Αυτό το μικρό προβληματάκι προσπάθησαν να αναλύσουν σε αυτό το blog, όλοι όσοι ανάρτησαν τα άρθρα τους, αυτό θα προσπαθήσω να ακουμπήσω κι εγώ.
Και κυρίως το προβληματάκι των γυναικών αυτής της πόλης. Γιατί το έχουμε το προβληματάκι μας και αυτή είναι η μαύρη αλήθεια... Πρέπει να το παραδεχτούμε. Το βλέπω σε μένα, στις φίλες μου, στις εξορμήσεις μου στην πόλη, παντού...
Κανένας αυθορμητισμός... Και αυτό αποδεικνύεται πολύ γρήγορα κι εύκολα. Αν το προσέξατε οι γυναίκες αυτής της πόλης (και εννοείται πάντα και εγώ μαζί τους) συμπεριφέρονται σαν ένας τέλεια εκπαιδευμένος στρατός.
Καταρχήν, η έλλειψη φαντασίας, όσον αφορά το ντύσιμο έχει γίνει ενοχλητική. Υπάρχει, κανονικά, η στολή της Θεσσαλονικιάς. Τη βλέπεις παντού. Και αναρωτιέμαι.. Ο τρόπος με τον οποίο ντύνεσαι δεν πρέπει να σε εκφράζει? Προχωρώντας αυτόν το συλλογισμό, λοιπόν, καταλήγουμε πως εμείς οι Θεσσαλονικιές σκεφτόμαστε όλες τα ίδια πράγματα, γι’αυτό ακριβώς εκφραζόμαστε και όλες με τον ίδιο τρόπο. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό... (το ντύσιμο είναι το λιγότερο και μπορεί εύκολα να αποδοθεί στη μόδα κ.α.)
Με ποιους άλλους τρόπους εκφραζόμαστε όμως? Γενικότερα, με τις επιλογές μας. Επιλογές, που αφορούν την αισθητική, τη διασκέδαση, τους φίλους μας, τον ελεύθερο μας χρόνο. Και πάλι θα αναρωτηθώ, λοιπόν, έχουμε όλοι την ίδια αισθητική, την ίδια λογική, τους ίδιους φίλους και κατ’επέκταση τις ίδιες επιλογές? Ειλικρινά, δεν ξέρω για έσας όλους, αλλά σε αυτή την πόλη, όποιον γνωρίσω νιώθω σαν να τον έχω ξανά και ξανά και ξαναγνωρίσει.Όλοι συζητούν τα ίδια πράγματα, όλους τους απασχολούν τα ίδια θέματα και το μόνο σίγουρο είναι πως μέσα στα 3 πρώτα λεπτά θα έχεις βρεις και το λιγότερο 3 κοινούς γνωστούς, οπότε σε αυτή την περίπτωση ούτως ή άλλως μπαίνεις στο τριπάκι να πεις τα ίδια και τα ίδια. Και για να ξαναγυρίσω στις κοπέλες αυτής της πόλης. Το στρατιωτάκια (ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα) που λέγαμε. Ίδια λογική σε όλες τις κοριτσοπαρέες της πόλης. Άπειρες ώρες ανάλυσεις ανούσιων πραγμάτων, βόλτες στα ίδια ακριβώς μέρη και γενικότερα παντελής έλλειψη διάθεσης για νέα πράγματα, νέες γνωριμίες, νέες περιπέτειες. Και το ξανατονίζω σε αυτό το σημείο για να μην παρεξηγηθώ, το παράδειγμα το παίρνω πρώτα από μένα και τη δική μου κοριτσοπαρέα...
Έτσι καταλήξαμε στο σημείο να αποτελούν την αλήθεια τοποθετήσεις, όπως αυτές των αγοριών αυτού του blog, που κάθε άλλο παρά κολακευτικές, για τον γυναικείο πληθυσμό αυτής της πόλης, είναι. Ξεχάσαμε πως να γελάμε με αυτούς που μας την πέφτουν άκομψα (και όχι να ξυνίζουμε) και χάσαμε την ικανότητα να ξεχωρίζουμε ποιος έχει ειλικρινά καλή διάθεση, απλά ίσως να δυσκολεύεται να την εκφράσει. Μια συνεχής άρνηση για τα πάντα σε ότι αφορά το αντίθετο φύλο. «Αυτός...μαλάκας» ή « καλά,αυτόν τον ήξερε η τάδε φίλη της ξαδέρφης της τάδε και είπε οτι δεν είναι καλό άτομο». Φράσεις που μπορείς πολύ συχνά να ακούσεις, αν «στήσεις αυτί» σε συζήτηση κοριτσοπαρέας της πόλης σε ένα από τα γνωστά και μη εξαιρετέα στέκια της. Και το τελικό συμπέρασμα, που είναι τόσο πολύ standard, είναι πως δεν υπάρχουν καλές περιπτώσεις ανδρών σε αυτή την πόλη...
Και για τρίτη φορά θα αναρωτηθώ καλά μου κορίτσια... Που το ξέρουμε εμείς? Δώσαμε ποτέ μια ειλικρινή ευκαιρία σε κάποιον που μπορεί να μη μας έκανε την καλύτερη πρώτη εντύπωση? Όχι! Αναλωνόμαστε στο φλερτ με τους ίδιους τύπους (πολλές φορές και με τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους ξανά και ξανά- εγώ ειμαι αυτή!) και δεν εκτιμάμε το διαφορετικό. Έφοσον, δεν τα βρήκα με τον προηγούμενο, ο οποίος ήταν μιας συγκεκριμένης λογικής άνθρωπος, γιατί να μην αλλάξω μυαλά και να στραφώ σε ένα διαφορετικό τύπο? Κρίμα δεν είναι στο κάτω κάτω...? Κάποιος από όλους αυτούς που τόσο εύκολα απορρίπτουμε, για αρκετά ηλίθιους λόγους, μπορεί να ήταν ενδιαφέρων, μπορεί να μας ταίριαζε, μπορεί να μας έκανε τελικά... Αντί, λοιπόν, να γκρινιάζουμε όλες σαν χορωδία πάνω από τα άδεια φλυτζάνια του καφέ, ας αναθεωρήσουμε. Ας χαλαρώσουμε λίγο. Και ας κατεβούμε από το θρόνο μας. Εύκολο είναι...
Τελικά, δεν κατάφερα να υπερασπιστώ τις Θεσσαλονικιές. Πιστεύω, πραγματικά όμως, πως αυτά είναι απλά διαδικαστικά θέματα και πως όλοι, άντρες και γυναίκες, σε αυτή τη πόλη είμαστε μια χαρά παιδιά!!! Απλά δεν το δείχνουμε!

ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ!

Νέο μέλος του team "Hate City", "Da Baddest Chick In Da Game"....Η αλήθεια είναι πως αν μη τι άλλο έλειπε και 1 true γυναικεία άποψη....Τί καλύτερο όταν έρχεται και με χορηγό...lmao!!!

Με αφορμή τη πρόσφατη επίσκεψη μου στη μαμά πατρίδα και αγαπημένη μου πόλη a.k.a. Da Hate City, προέκυψε στη παρέα ( Dio, Whiv Siv, The Don) ο σχολιασμός της μοντέρνας ελληνικής κουλτούρας και η στάση απέναντι στους Έλληνες που έχουν (καταφέρει να) ζήσουν στο εξωτερικό. Και δεν αναφέρομαι στους κλασσικούς αποφοίτους γνωστών ιδιωτικών σχολείων που κάνουν μεταπτυχιακό στο Λονδίνο για ένα χρόνο, διατηρώντας την ίδια ακριβώς παρέα, διασκεδάζοντας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ακούγοντας την ίδια ακριβώς μουσική και τρόπο διασκέδασης (=μπουζούκια). Και όταν ο χρόνος του μεταπτυχιακού στο Λονδίνο ολοκληρώνεται, επιστρέφουν πίσω στη μαμά πατρίδα, πακέτο με την ίδια παρέα (και καμιά επιπλέον 50-70 μπλουζάκια Burberry), με το ίδιο (αν όχι χειρότερο) επίπεδο αγγλικών απ’ ότι όταν έφυγαν. (Για τους κράχτες: φυσικά και υπάρχουν οι εξαιρέσεις και δεν μπορείς να γενικεύεις, I know. Όμως βάζω στοίχημα ότι όλοι σας, κάπως, κάπου, κάποτε έχετε γνωρίσει ακριβώς το άτομο/άτομα που μόλις περιέγραψα.)

Όμως στο σημερινό άρθρο δεν αναφέρομαι σε αυτή την κατηγορία Ελλήνων του εξωτερικού. Αναφέρομαι σ’ αυτούς που:

1. έχουν ζήσει περισσότερο από ένα χρόνο στο εξωτερικό, και κυρίως σε κάποια προηγμένη χώρα (βλ. Αμερική, Αγγλία, Γερμανία κλπ)
2. έχουν βελτιώσει σημαντικά τις ικανότητες τους στην αντίστοιχη ξένη γλώσσα (προφορά, λεξιλόγιο, slang) και προσαρμόστηκαν στον εκεί τρόπο ζωής.
3. οι φιλίες/παρέες/γκομενιλίκια δεν αποτελούνται μόνο από Έλληνες- in fact, το ποσοστό Ελλήνων είναι από 0 εώς 30%.
4. στις φιλίες/παρέες/γκομενιλίκια στάνταρ υπάρχουν αλλοδαποί (το πιο πιθανό σενάριο περιέχει τον token Ινδό, τον token Κινέζο, και depending on the area, τον token μαύρο/ ισπανόφωνο Λατίνο)
5. έχουν ταξιδέψει στην ενδοχώρα και τις τριγύρω προσβάσιμες περιοχές/πολιτείες/ χώρες, χωρίς να περιορίζονται σε μοναδικό προορισμό για Χριστούγεννα/ Πάσχα/ Spring Break/ Ramadan/ Dwali/ Hannukah την Ελλάδα.
6. έχουν μάθει τη κουλτούρα του τόπου από την πλευρά του ντόπιου (ο γαμάτος φίλος που αναλαμβάνει να σε γυρίσει στα καλύτερα μέρη της πόλης, σε καλεί σπίτι του με την οικογένεια του για Thanksgivings, και ξέρει να βρίζει άπταιστα στα ελληνικά, malaka, skatofatsa κλπ.)
7. έχουν γνωρίσει πάνω από έναν αλλόθρησκο (μη χριστιανό) κι έχουν κάνει το λιγότερο 3 με 5 συζητήσεις γύρω από το θέμα της θρησκείας με μουσουλμάνους, βουδιστές, ινδουιστές, και Punjab.
8. έχουν αναθεωρήσει τις απόψεις τους σε αρκετά θέματα, επηρεασμένοι φανερά από τις καινούργιες εμπειρίες. Βρίσκονται στην πλεονεκτική θέση να εκτιμήσουν τα θετικά της μαμάς πατρίδας και να αναγνωρίσουν τα θετικά της τάδε χώρας του εξωτερικού, χωρίς να απαρνιούνται/κράζουν/ θάβουν μονίμως τα αρνητικά του ενός ή του άλλου. Όνειρο τους είναι να συνδυάσουν αυτούς τους δύο μαγικούς κόσμους, λες και μπορούν να φτιάξουν μια χειροτεχνεία με τα καλά της Ελλάδος και τα καλά του εξωτερικού.

Και συνεχίζω δίνοντας έκταση στο τελευταίο point: Δεν υπάρχει περίπτωση να πας κάπου στο εξωτερικό (δεδομένου ότι έχεις ζήλο να γνωρίσεις και να μάθεις κάτι γι’ αυτή τη χώρα), χωρίς να αλλάξεις κι εσύ (χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο Whiv Siv). Δε μιλάω μόνο για μεγάλες συγκλονιστικές αλλαγές, αλλά ν’ αναθεωρήσεις κάποια άποψη, να διευρύνεις τον πνευματικό σου κόσμο, να δοκιμάσεις κάποιο καινούργιο φαγητό, έστω, να κάνεις καμάκι και σε άλλη γλώσσα και territory. Μόνο και μόνο που βγαίνεις έξω από το comfort zone σου, προκαλείσαι ν’ ανταπεξέλθεις στις προκείμενες συνθήκες. Και αυτή η δοκιμασία είναι που σε testάρει και σου αποκαλύπτει τις δυνατότητες που ποτέ δεν ήξερες ότι είχες: την ικανότητα της επικοινωνίας, της διαλλακτικότητας, την ανάγκη για αποδοχή, τα ζωώδη ένστικτα του sex (καλά, αυτά τα ήξερες ότι τα είχες και από πριν). Anyway, point is ότι όσοι πληρούν τα παραπάνω κριτήρια, συνήθως έχουν την επιθυμία/ανάγκη/ψώρα να γυρίσουν στη μαμά πατρίδα και νιώθουν την ακατανίκητη επιθυμία να μεταδώσουν τις γνώσεις τους και τα συμπεράσματα ζωής και στους γύρω τους. Και έτσι φτάνουμε στο κυρίως θέμα του άρθρου: το σύνδρομο της αλεπούς.
Όπως ανέφερε τις προάλλες ο Whiv Siv, ο Έλληνας έχει τη μοναδική νοοτροπία της μιζέριας, το στιλ του ‘Αφού δεν μπορώ να έχω εγώ, γιατί να μπορεί αυτός?’, το οποίο σε απλή μετάφραση είναι η ατάκα του τύπου ‘Και ποιος νομίζει ότι είναι?’ ή πιο λαϊκά ‘Πώς την είδε, ρε, ο τύπος/τύπισσα?’. Ου τολμήσεις να πεις τη φράση «Θυμάμαι όταν ήμουν στην Αμερική, μου είχε κάνει εντύπωση που τα πανεπιστήμια έχουν συμβούλους/ καθαρές εστίες/οργανωμένη βιβλιοθήκη κ.ο.κ.». Είναι πολύ αμφίβολο το κατά πόσο, αυτός στον οποίο μιλάς, θα δώσει προσοχή στο τι λες μετά τη φράση «Όταν ήμουν Αμερική,» έχει blockάρει το υπόλοιπο της πρότασης, απορροφημένος από τις εσωτερικές σκέψεις που δεν είχε τη δυνατότητα να πάει κάπου έξω και επαναπαύεται στο να είναι ο ‘άρχοντας’ του χωριού, απ’ το να είναι ο τελευταίος της πόλης κ.ο.κ. Οπότε, η ενστικτώδης αντίδραση οποιασδήποτε φράσης που ξεκινάει ή περιέχει το μοτίβο του ‘Όταν έζησα στη τάδε χώρα, είδα ότι κάνουν το τάδε πράγμα, και θα ήταν πολύ γαμάτο να γινόταν και στην Ελλάδα’, η απάντηση είναι συνήθως αποτρεπτική, αποθαρρυντική, αρνητική και κατηγορηματική. Δηλαδή, όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, και μάλιστα μάρκας Burberry.

Όταν γύρισα από Αμερική μετά το λύκειο και την ολοκλήρωση των σπουδών μου το 2004, ένιωθα τόσο περήφανη που ήμουν Ελληνίδα όσο και η Nia Vardalos, σε παραλλαγή του My Big Fat Greek Wedding (αν και η δική μου εκδοχή ήταν My Big Fat Greek Disappointment). Βέβαια, επηρέασε το γεγονός ότι το καλοκαίρι της επιστροφής μου διεξήχθησαν οι Ολυμπιακοί αγώνες, γεγονός που μας έκανε όλους τους Έλληνες (του εξωτερικού) λίγο-πολύ περήφανους, κι έτσι γύρισα μπριζωμένη να επανενταχτώ στην ελληνική κοινωνία. Φυσικά έλαβα μέρος ως εθελόντρια και στους Ολυμπιακούς (και στους Παραολυμπιακούς παρακαλώ), όπου με πολύ μεγάλη χαρά έκανα το καθήκον μου περισσότερο και από μισθωτή (μιλάμε για διπλές βάρδιες και 16ωρα). Η εμπειρία ήταν μοναδική και η απόφαση μου να γυρίσω στη πατρίδα μου φάνηκε πιο sensible than ever. Λίγους μήνες μετά, βρέθηκα να ψάχνω δουλειά. Μετά από περίπου 5-6 συνεντεύξεις σε πολύ καλές εταιρίες, άρχισα να νιώθω κόμπλεξ για το βιογραφικό μου. Βλέπετε άνηκα στην κατηγορία των υπερζήλων (=φλώρων), που εκμεταλλευόμουν κάθε ευκαιρία που είχα και στο λύκειο και στο πανεπιστήμιο όσο ήμουν Αμερική. Στο λύκειο ήμουν στην ομάδα debate, forensics, drama club, swimming, indoor track και lacrosse. Στο πανεπιστήμιο συμμετείχα σ’ όλες τις εκδηλώσεις σχετικές με multiculturalism και diversity, υπηρέτησα ως πρόεδρος του συλλόγου διεθνών φοιτητών (τους έμαθα και sirtaki), όπως επίσης εκπροσώπησα και το πανεπιστήμιο μου σε παν-αμερικανικό συνέδριο του συλλόγου της σχολής μου. Όταν γύρισα Ελλάδα, το βιογραφικό μου είχε παραπάνω δραστηριότητες και honors απ’ ότι του μέσου συνομήλικού μου (χωρίς να έχω προϋπηρεσία εκτός campus), πολλές φορές περισσότερο και από αυτούς που μου έπαιρναν συνέντευξη. Ξαφνικά, έμπαιναν σε mode αυτοάμυνας, εξηγώντας μου το δικό τους background και ότι μπορεί να μην είχαν πτυχίο από Αμερική όμως έμαθαν από το σκληρό σχολείο της ζωής και της πολλής δουλειάς. Κι εγώ ψιλοέμενα με ανοιχτό το στόμα νιώθοντας άβολα για το υπερβολικό CV μου. Και από κει που πήγαινα σε συνέντευξη για δουλειά, κατέληγα να απολογούμαι στην ουσία, και να δικαιολογώ ότι αυτά που έχω κάνει εγώ δεν είναι και τίποτα σημαντικό, ότι όλοι στην Αμερική έχουν τέτοιου είδους δραστηριότητες και πως δε με κάνει να είμαι ξεχωριστή το γεγονός ότι είχα αποκτήσει τα συγκεκριμένα honors.
Στην ίδια κατηγορία των ανθρώπων που πάσχουν από το σύνδρομο της αλεπούς, ανήκουν και οι κολλημένοι. Είναι αυτοί οι οποίοι όλη τους της ζωή κράζουν την Ελλάδα, την ελληνική κυβέρνηση, τις ελληνικές Υπηρεσίες, τους Έλληνες οδηγούς, τον Έλληνα συνάδελφο, την Ελληνική τηλεόραση κλπ. Το κόλλημα τους αναδεικνύεται σε δύο σενάρια:

1. Όταν γνωρίσουν κάποιον ξένο, θα απορρίψουν οτιδήποτε τους φαίνεται περίεργο, δηλαδή μη-ελληνικό (what eez vetzeterien? What do you mean, you don’t eet no meet?), θα τον κοροϊδέψουν μπροστά στα μούτρα τους νομίζοντας ότι μιλώντας στα ελληνικά, ο ξένος δε θα καταλάβει τι λέει (you know, bouzouki?) θα μιλήσουν σιγανά και ψιθυριστά (στα ελληνικά) κοιτώντας ‘διακριτικά’ (δηλαδή στεγνό κάρφωμα). Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι στις μέρες μας έχουμε όλο και περισσότερους ξένους-looking Έλληνες, είτε είναι μιγάδες, είτε μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, που μιλάνε ελληνικά (ναι, δεν είναι όλοι οι μαύροι F.O.B.* που πουλάνε CD) και ξένους που μαθαίνουν ελληνικά, έτσι, από δική τους καυλ*. Οπότε, chances are, θα καταλάβουν τι κάφρος είσαι, ακόμα και οι ‘ξένοι’ or so you think..

2. Όταν τελικά επιτέλους πάνε κάπου ταξίδι στο εξωτερικό, η μιζέρια θα ξεκινήσει από το πρώτο λεπτό του ταξιδιού. Είναι αυτοί που θα κλέψουν σειρά στο αεροδρόμιο, θα κάνουν σκηνή στη reception του ξενοδοχείου, και θα κράξουν κάθε μέρος και μαγαζί που θα πατήσουν πόδι. Γκρινιάζουν που δεν μπορούν να πιούν το φραπεδάκι τους, να καπνίζουν σε κλειστό χώρο και να φάνε το φρέσκο ψάρι τους με τη φέτα και τις ελιές. Αλλά όταν γυρίσουν στην Ελλάδα, θα πρέπει να αναδείξουν το Burberry που πήραν (από το Factory Outlet του Hackney) προφασιζόμενοι ότι ακούμπησαν μια περιουσία στο Harrod’s, καθώς είναι και πολύ χουβαρντάδες.

Αν καταφέρεις να φέρεις ξενική συνήθεια ή ιδέα στην Ελλάδα, αυτοί που πάσχουν από το σύνδρομο της αλεπούς μαζί με τους κολλημένους θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά να σου δημιουργήσουν κόμπλεξ. Πολύ απλά για να επισκιάσουν το δικό τους μεγαλύτερο κομπλεξ που φυσικά δεν έχει να κάνει με τη δική σου τύχη στο εξωτερικό, αλλά με την ανασφάλεια του προσώπου αυτού. Στην Αμερική, ο νέος προτείνει μία υπεργαμάτη ιδέα στο αφεντικό του, το αφεντικό του θα του δώσει bonus, προαγωγή (ίσως κι ένα μικρό company party) προς τιμή του. Στην Ελλάδα, αν τολμήσεις να σκεφτείς κάτι πρωτοποριακό πριν από τον προϊστάμενο σου/ αφεντικό σου, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε.
Όταν τελικά κατάφερα να βρω δουλειά σε μία καλή εταιρία (θεωρούταν 4^η στη Β. Ελλάδα τότε), ήμουν over the moon που μου δόθηκε η ευκαιρία να ασκήσω το επάγγελμα που αγαπούσα στην πόλη που αγαπούσα. Τα πράγματα όμως δεν ήταν τόσο ρόδινα. Δεν θ’ αναφερθώ στις πενιχρές αποδοχές, πες, νέος είσαι, όρεξη έχεις, εμπειρίες μαζεύεις. Αυτό όμως που μου την έδινε, είναι ότι κάθε τι που ανέφερα και πρότεινα για να βελτιωθούν οι διαδικασίες με τις οποίες δουλεύαμε αντιμετωπίζονταν με τον τίτλο ‘Αμερικανάκι΄. Επειδή ήταν και το αντικείμενο τέτοιο, ήμουν σε πολύ πλεονεκτική θέση να δουλεύω σε διαφημιστική εταιρία έχοντας ζήσει στην Αμερική, χώρα στην οποία ουσιαστικά γεννήθηκε και αναπτύχθηκε η διαφήμιση. Όποτε είχαμε brainstorming session για ιδέες και προτάσεις για τους πελάτες μας, οι περισσότερες ‘πρωτοποριακές’ ιδέες που πρότεινα αντιμετωπιζόταν με ειρωνεία και γέλιο ‘Αντε ρε Αμερικανάκι που θα μας πεις να βάλουμε και κουπόνια σε γυναικείο περιοδικό (για το τότε πρώτο τεύχος του Lucky), δεν είναι εδώ Αμερική’. Δύο μήνες μετά, έλαβα στοιχείο ότι το συγκεκριμένο περιοδικό για τον πελάτη που πρότεινα έκανε τρελές πωλήσεις μόνο και μόνο από τα κουπόνια. Παραδείγματα τέτοια (να προτείνω κάτι, να το αρνηθούν, και 2-3 μήνες μετά ν’ αποδειχτεί τρελή επιτυχία) έχω καμιά 6-7 ακόμα που μπορώ να θυμηθώ.

Point is, dudes, ότι αντί να κάνουμε κρεμαστάρια αυτά που δε φτάνουμε, μήπως να πάρουμε κάτι από αυτούς που τουλάχιστον τα φτάνουν? Μ’ έχει πιάσει λογοδιάρροια και ίσως φλυαρία, γράφω πολύ περισσότερα απ’ όσα είχα σκοπό να πω, αλλά η ουσία είναι μία. Δεν έχω καμία όρεξη και διάθεση να κάνω show off τη δική μου πορεία. Απλά όσοι μπορούν να δουν where I am coming from, να ξυπνήσουν και τους άλλους dudes. Nothing is impossible που είπε και ο- ποιος το είπε?- anyway, που είναι και το slogan της Adidas. Αν θες να πας εξωτερικό, μπορείς να το κάνεις. Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι υπάρχουν λύσεις στις δικαιολογίες που προφασίζονται οι περισσότεροι ως υπαίτια του να μη κάνουν κάποιο βήμα προς τα έξω. Αν πάλι θες να κάτσεις στη πόλη σου, καν’το με τακτ. Ενημερώσου για το τι γίνεται έξω, βγες από το καβούκι σου, γίνε μέλος της AISEC ή άλλων οργανώσεων που εισάγουν φοιτητές. Εκμεταλλεύσου αυτές τις γνωριμίες σαν το πιο ενδιαφέρον βιβλίο που μπορεί να σου μάθει τι εστι multiculturalism και globalization. Αυτά. Peace out.

Da baddest chick in da game (yooooooo)

Pitbullina x

PS1. *FOB= Fresh Off the Boat

PS2. Excuse my greeklish.

PS3. Δεν ισχυεί η ατάκα ‘Θέλω να μείνω μόνη’. Πολύ απλά, δε σε θέλει.

PS4. Why, dude, WHY????

PS5. Φιλάκια, μωράκι μου, καλό φανταριλίκι!!!

ΠΕΡΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΑΣ (ΑΜΕΡΙΚΝΑΣ πιο σωστά).....

ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΕΣ

Αμερικανιά στον κινηματογράφο, είναι εκείνη η υπερβολή συσσώρευσης και εναλλαγής θεαματικών εντυπώσεων που βασίζεται σε στερεότυπα αφηγηματικά μοτίβα (δοκιμασμένα κλισέ) και εφέ («αναλογικά» ή ψηφιακά) που στόχο έχουν τον εύκολο εντυπωσιασμό του θεατή. Μια μέθοδος, που χαρακτηρίζει κυρίως το αμερικάνικο mainstream σινεμά αλλά όχι μόνο, δια της οποίας εκβιάζεται και η πιο στοιχειώδης δραματουργική συνέχεια και λογική συνοχή της πλοκής... Αλλά άστο καλύτερα. Στον αστερισμό της «αμερικανιάς» που ζούμε όλοι μας πια, ποιος αντέχει να διαβάζει μακροσκελείς ορισμούς με απανωτές δευτερεύουσες προτάσεις; Ας αρκεστούμε σ' ένα απλό χαρακτηριστικό παράδειγμα: Αμερικανιά είναι αυτό που κάνει και αποθεώνει από την αρχή μέχρι το τέλος, ο Ταραντίνο στο Kill Bill, ενώ ταυτόχρονα το παρωδεί.

Φανερή αμερικανιά είναι εκείνη η «ανακολουθία» στην ταινία Ο τελευταίος σαμουράι, ανάμεσα στη σκηνή της πρώτης μάχης στο δάσος με τους σαμουράι, όπου ο (πώς τον λένε-τον ήρωα;) Τομ Κρουζ αντιμετωπίζει παλικαρίσια καμιά ντουζίνα και βάλε -και εξολοθρεύει μάλιστα μερικούς από τους πιο ικανούς-, με τη σκηνή της εκπαίδευσης του αργότερα, στην τέχνη της ξιφασκίας, όπου δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα ούτε με ένα σαμουράι για περισσότερο από μερικά δευτερόλεπτα. Γιατί; Μα γιατί έπρεπε να στηθούν δύο σκηνές - κλισέ (πρώτη: αψηφά το θάνατο σαν σαμουράι και δεύτερη: ας του μάθουμε να μάχεται σαν σαμουράι) και να τονιστούν, στην ακρότατη υπερβολή τους. Όχι μόνο για να είναι εντυπωσιακές αλλά και απόλυτα κατανοητές, ακόμη και από τον πιο ηλίθιο θεατή. Κι ας αναιρούν λογικά η μία την άλλη. Όπως λέει και μια ρήση των σόου-μπίζνες: κανείς δεν έχασε ποτέ επενδύοντας σε έργα για ηλίθιους.

«Μυστική» αμερικανιά είναι εκείνη η «παράταιρη» σκηνή, στην ταινία Σκοτεινό ποτάμι, όπου ο Σον Πεν που μόλις πριν έχει αναγνωρίσει το πτώμα της αγαπημένης του κόρης, πίνει καφέ μαζί με τη γυναίκα του και τους δύο αστυνόμους. Κι ενώ (υποτίθεται ότι) πρόκειται για ένα λιγομίλητο πρώην κατάδικο και συντετριμμένο πατέρα, αρχίζει να φιλοσοφεί σαν διανοούμενος (πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να ήταν τώρα τα πράγματα, αν κάποτε δεν είχε συμβεί τυχαία εκείνο και τ' άλλο...) για να μας κάνει εντέλει μια σύντομη ανασκόπηση της ζωής του, τελείως κουλ, σαν να συζητά με αφορμή ένα τροχαίο ατύχημα. Μια σύμβαση μεν, αλλά -εκεί που είναι τοποθετημένη κι έτσι όπως είναι ερμηνευμένη- και μια αμερικανιά πρώτου βαθμού. Και υπάρχουν κι άλλες αμερικανιές, λιγότερο φανερές, σε αυτήν την ταινία περιωπής (των 4 ή 5 αστέρων).

Αμερικανιές γενικώς στον αμερικάνικο κινηματογράφο, υπάρχουν πολλές. Η συνταγή όμως (της επιτυχίας) είναι μία. Συνήθως οι 100% αμερικανιές, όπου κυριαρχούν οι πιο θεαματικές απιθανότητες στις σκηνές δράσης (βασισμένες στα ψηφιακά εφέ) πάνε πολύ καλά στις εισπράξεις, Οι κατά 50% αμερικανιές, είναι συνήθως υποψήφιες για τα Όσκαρ. Οι ολίγον αμερικανιές συνήθως συμμετέχουν στα Ευρωπαϊκά φεστιβάλ. Οι καθόλου αμερικανιές (ή αντιαμερικανιές) όπως π.χ. Ο ελέφαντας του Γκας Βαν Σαντ, κερδίζουν σ' αυτά φεστιβάλ και κάποια πρώτα βραβεία. Αλλά μετά δεν έχουν συνήθως καθόλου καλή πορεία στις αίθουσες, ούτε στις ΗΠΑ ούτε σε χώρες με «αντιαμερικάνικη» παράδοση, όπως η δική μας. Διότι (δηλωτικά) μπορεί να είμαστε όλοι «αντιαμερικάνοι» αλλά κινηματογραφικά, μεγαλώνουν συνεχώς νέες γενιές που συνήθως λατρεύουν τις αμερικανιές (ειδικά τις ολίγον καλλιτεχνίζουσες).