Το κειμενο που ακολουθεί αποτελει μια σειρα σκεψεων με επιρροες απο ολα τα μηκη και τα πλατη της οικουμενης και κυριως τους Stefan Molyneux, Richard Wolff, Μίμη Ανδρουλάκη, Liantinis, Στελιο Ραμφο, Δημήτρη Στεργιου, @MaxKeiser, και Mark Mozower. Θελω οπωσδηποτε να προλαβω τον επιπολαιο αναγνωστη που θα αναφωνησει "καλα τα λες εσυ αλλα απο την αλλη ακρη του κοσμου". Γεννηθηκα και μεγαλωσα στην Ελλαδα και εχω ικανοποιητικη γνωση του πως λειτουργει αυτη η κοινωνια, η δε διαμονη μου στο εξωτερικο με εχει πραγματικα βοηθησει να δω οπτικες γωνιες που για ποικιλους λογους δεν ηταν ορατες σε μενα προηγουμενως.
1. Ο καπιταλισμός στηρίζεται στην έννοια του 'individualism', the habit or principle of being independent and self-reliant, hence America has always been full of pioneer entrepreneurs. Η Ελλαδιτσα μας έχει ένα εντελώς διαφορετικό DNA εξαιτίας των πολλών δεινών που έχει περάσει στη δίνη της ιστορίας. Οι άνθρωποι έχουν μάθει και να ζουν με τα λίγα και να έχουν περισσότερο την νοοτροπία της παρέας, του "μοιραζόμαστε τα πάντα" και του "περνάμε καλά με τα λίγα". Δυστυχώς ομως, η μίξη των 2 στην μεταπολεμικη Ελλάδα και ιδιαίτερα τα τελευταία 30 χρόνια έχει επιφέρει οδυνηρά αποτελέσματα, κάπως ακριβώς όταν οι πρώτοι επιστήμονες δοκιμαζαν την μετάγγιση αίματος από αγελάδες σε ανθρώπους ή μεταξύ ανθρώπων αλλά χωρίς να γίνεται ταυτοποίηση των ομάδων αίματος. Στην σημερινή κοινωνία μας το αποτέλεσμα είναι ο νεοέλληνας, ένα κράτος on the brink of bankruptcy αλλά ένας πληθυσμός που στην πλειοψηφία του έχει ιδιοκτήτη κατοικία και iPhone...
2. Παραδοσιακά οι κοινωνίες αποτελούνται από 2 κατηγορίες, τους πλούσιους και τα κατώτερα στρώματα, οτιδήποτε άλλο έχουμε διδαχθεί στα σχολεία αποτελει πολύ απλά μία αλλοίωση της ιστορικής πραγματικότητας. Από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος άρχισε να σχηματίζει κοινωνίες, δεν υπάρχει καμμία αέναη μάχη καλού εναντίον κακού, ο Ιησούς και η Παναγία δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα για σένα και οι superheroes είναι για τους ρομαντικούς, ή απλώς μια προσπάθεια να πούμε ψέμματα στον εαυτό μας για να αποφύγουμε την σκληρή πραγματικότητα.
Μέσα σε μια σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία οι μεν πλούσιοι ζητούν από την κυβέρνηση περισσότερες φοροελαφρύνσεις, τα δε κατώτερα στρώματα ζητούν περισσότερα κοινωνικά έργα και λιγότερους φόρους. Βάλτε λοιπόν τον εαυτό σας στη θέση της κυβέρνησης και αναρωτηθείτε τι μπορείτε να κάνετε για να ικανοποιήσετε και τους 2 και που μπορούν να βρεθούν τα λεφτά για αυτο; Enter socialism, με τρομερό παράδειγμα τον Ανδρέα Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ της δεκαετίας του '80. Ο Ανδρέας, ένας παγκοσμίως γνωστός οικονομολόγος (που διετέλεσε ως chair of the Department of Economics at UC Berkeley) και χαρισματικός πολιτικός που πάντα άκουγε και έδινε στον λαό αυτό που ήθελε έκανε το εξής: cutting a deal with the rich, he borrowed money from them and gave it back to the poor with a promise to pay them back (with interest of course), a win win situation short term and a monstrous debt long term (cause all the loans we had to get-and still are getting, are now paying back this debt).
Ο Καραμανλής ήταν αυτός που έβαλε τυπικά την Ελλάδα στην Ευρώπη και την ΕΟΚ και ο Παπανδρέου αυτός που έδωσε το πράσινο φως για την οικονομική ένταξη. Ο λόγος για τον οποίο μια χώρα όπως η Ελλαδα είχε μια σοσιαλιστική κυβέρνηση, είναι ότι τα κατώτερα στρώματα (τα οποία αναγκαστικά είναι περισσότερα από την μεσαία τάξη και τους πλούσιους) την ψηφίζουν προκειμένου να πάρουν πίσω την ιδιοκτησία και τα λεφτά των πλουσίων (οι σοσιαλιστές υπόσχονται πάντα την αναδιανομή του πλούτου). Το αποτέλεσμα όμως σχεδόν πάντα είναι να πληρώνει η μεσαία τάξη τον λογαριασμό καθώς οι πλούσιοι ανέκαθεν είναι ικανοί να μετακινούν τα χρήματα τους γρήγορα και αποτελεσματικά.
Σαν έθνος βεβαια δεν εχουμε κανενα απολυτως προβλημα να δειχνουμε το δαχτυλο και να κατηγορουμε εκ των υστέρων χωρίς καμμία διάθεση αυτοκριτικής. Η εξουσία φθείρει ομως και ο Ανδρεας την δεκαετια του 80 ναι μεν εδωσε στον λαο αυτο που ηθελε (λεφτα και κοινωνικα δικαιωματα) σημερα ομως αποτελει το μαυρο προβατο για ολα τα συσσωρευμενα προβληματα που μας ταλανιζουν παρολο που στο τελος της μακρας πορειας του ειχε την διαυγεια να προειδοποιησει τον Ελληνικο λαο για το τι επακολουθούσε...
"Τι ρόλο παίζουμε πλέον εμείς, οι κυβερνήσεις, οι εθνικές κυβερνήσεις; Βρίσκω ότι πάμε σ ένα είδος συρρίκνωσης της εθνικής δύναμης αλλά όχι στο βωμό μιας συλλογικής δημοκρατικής διαδικασίας..ΕΔΩ ΥΠΑΡΧΕΙ ΣΑΦΕΣ ΣΧΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΜΗΔΕΝΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΕΣ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΠΑΙΞΟΥΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ ΡΟΛΟ, ΑΛΛΑ ΘΑ ΥΠΟΚΕΙΝΤΑΙ ΣΤΙΣ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΔΙΝΕΙ ΤΟ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΡΙΟ..."
3. Αυτό που με εξοργίζει το τελευταίο εξάμηνο και ακόμη περισσότερο τα τελευταία 5 χρονια είναι ότι ο κόσμος αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι όλα όσα εξελίσσονται είναι μέρος της πολιτικής και της ατζέντας του καθενός προσώπου, οργανισμού, φορέα, με άλλα λογια, everybody is being selfish. Ακόμη πιο θλιβερό είναι το γεγονός ότι κανένας δεν μπαίνει στην διαδικασία να εξηγήσει στον απλό πολίτη τι ακριβώς γίνεται, για να μην μιλήσω για ανάλυση ευθυνών και reality check για το που είμαστε, που πάμε και πως μπορούμε να επανέλθουμε σε ένα επίπεδο αξιοπρέπειας και ατομικά και σαν λαός. Υπάρχουν εξαιρέσεις βέβαια, ο Γιανης, ναι αυτός ο Γιανης, ο μοναδικός άνθρωπος (μαζι ισως με τον Στελιο Ραμφο και τον Δημητρη Λιαντινη) που έχει πει τρομακτικές αλήθειες για όλους και για όλα και που όπως πολύ εύστοχα ανέφερε και ο Τσιπρας, δεν είναι πολιτικός αλλά ένας εξαίρετος οικονομολόγος. Η προσφατη ομιλια του στην Κρητη ειναι απλη και περιεκτικη
Ο Γιανης ηδη απο το 1993 εχει αναφερθει στην τρομερη ελλειψη ηγεσιας η οποια μαστιζει την πολιτικη ζωη της χωρας, ποιος αληθεια θα το περιμενε οτι εν ετη 2015 η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ του Ελληνικου λαου θα εχει συσπειρωθει γυρω απο τον Αλεξη Τσιπρα..Desperate times call for desperate measures and actions have consequences!
4. Τι θα γίνονταν λοιπόν αν η Ελλάδα δήλωνε χρεοκοπία και έπαυε τις πληρωμές των δανείων? Το χρέος της Ελλάδας είναι συγκεντρωμένο σε ιδιωτικές τράπεζες (αυτό είναι σχετικά καλό γιατι κάνει πρακτικα εύκολη την αποπληρωμή). Στην περίπτωση που η Ελλάδα δηλώσει χρεοκοπία οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες που κρατούν το ελληνικό χρέος θα χάσουν κάποια δις. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις θα χρειαστεί να παρέμβουν και να κάνουν bail out τις τράπεζες αυτές προκειμένου να αποφευχθούν απρόβλεπτα οικονομικά φαινόμενα. Η συγκεκριμένη παρέμβαση θα είναι αντίστοιχη με αυτήν που αναγκάστηκε να πραγματοποιήσει η αμερικανική κυβέρνηση το 2008 σε τραπεζικά ιδρύματα όπως η Bank of America. Ακολούθως, το αναγκαστικό αυτό bail out των τραπεζών θα εξοργίσει τους πολίτες της Γαλλίας και της Γερμανίας οι οποίοι άμεσα θα τα βάλουν με τις κυβερνήσεις τους και ουσιαστικα θα τις καθαιρέσουν τάχιστα όπως αποδεικνύει και το προσφατο παραδειγμα στην Alberta. Και θα τις αντικαταστήσουν με αριστεριζουσες κυβερνησεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ οι οποίοες θα υπόσχονται φόρους για τους πλούσιους και ελαφρύνσεις για τα κατώτερα στρώματα (η ίδια ιστορία έτσι;). (The Alberta New Democratic Party was elected to form a majority government in the provincial legislature, defeating the incumbent Progressive Conservative Association of Alberta after 44 years in power).
Και ερχόμαστε στο παρόν, πως δηλαδη οι κυβερνήσεις αυτές έχουν εξαπατήσει στο παρασκήνιο τους πολίτες τους προκειμενου να αποφυγουν το παραπανω σεναριο στην περιπτωση της πτωχευσης της Ελλαδας.
Οι ευρωπαίοι έχουν δανείσει στην Ελλάδα λεφτά τα οποία χρησιμοποιούνται έξολοκλήρου για την αποπληρωμή των δανείων (λεφτά τα οποία δηλαδη καταλήγουν πίσω στις τράπεζες που σηκώνουν το χρέος, βλεπε κυριως Γαλλία και Γερμανία) και παράλληλα έχουν εφεύρει austerity για να δείχνουν στους ψηφοφόρους τους ότι, ναι μεν τους δίνουμε λεφτά τους Έλληνες αλλά δες τι περνάνε και πως τους τιμωρούμε για όλα τα ποσά που ασύστολα δανείστηκαν τόσα χρόνια. Με τον τροπο αυτο και αποφευγει η Ελλαδα τον ξαφνικο θανατο της χρεωκοπιας και οι κυβερνησεις της Γαλλιας και της Γερμανιας ειναι ασφαλεις στην καρεκλα τους.
Οι Ευρωπαιοι πολιτικοι δεν ειναι χαζοι, αντιλαμβανονται αυτην την πραγματικοτητα εδω και καιρο, απλα στα πλαισια της παραπανω λογικης δεν υπαρχει περιπτωση να ενδωσουν και να το παραδεχτουν cause after all, that's politics. Ακομη πιο συγκλονιστικο και το γεγονος οτι αντιλαμβανονται οτι σε βαθος χρονου το χρεος ειναι μη ξεπληρωσιμο κατι το οποιο δεν τους απασχολει και το θυσιαζουν στον βωμο της καρεκλας της εξουσιας..Να και παλι ο Γιανης σε μια ΣΠΑΝΙΑ στιγμη ωμης αληθειας με εναν συντηρητικο Γερμανο, μελος της Βουλης.
5. Ένα αντίστοιχο παράδειγμα εξαπάτησης είναι αυτό που έχει γίνει στην Αμερική τα τελευταία 40 χρονια. Οι μισθοί στην Αμερική, inflation adjusted, have remained in the same levels as of the 70's αλλά τα κέρδη για τις εταιρείες έχουν κανει skyrocket, τι κάνουν λοιπόν οι εταιρείας με όλο αυτό το κέρδος, (με τα λεφτά που παραμένουν στους πλούσιους;) Για όσους το χάσανε, ξαναδιαβάστε την παράγραφο 2, τα λεφτά πάνε πίσω στο αγοραστικό κοινό με την μορφή των δανείων και on top of everything people are GRATEFUL for it...also, welcome to DEBT!
6. Στον νομικό κόσμο, όταν ένα δικαστήριο εξετάζει μια αγωγή για ληξιπροθεσμη οφειλη καλειται να ερευνήσει την ευθύνη και από τα 2 μέρη. Τις περισσότερες φορές ναι μεν ο οφειλέτης δεν έχει ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις του ωστόσο υπάρχει μια ξεκάθαρη περίπτωση όπου το δικαστήριο θα τον απαλλάξει από την υποχρέωση αυτή. Ποτέ ρωτάτε; Όταν υπάρχει αντίστοιχη ευθύνη του δανειστή, με αλλά λόγια όταν ο δανειστής δανείσει σε έναν οφειλέτη που βαρύνεται ήδη με αβάσταχτο χρέος τότε το δικαστήριο τεκμαίρεται ότι υπάρχει luck of due diligence και ενδεχόμενος δόλος από την πλευρά του. Οι διακρατικές συμφωνίες και συνθήκες προφανώς απαλλάσσουν τα μέρη από τήν δυνατότητα καταφυγής σε πολιτικά δικαστήρια
7. Το καλοκαίρι του 2015 οι Έλληνες για πρώτη φορά εδώ και πολλά χρόνια είχαν ένα reality check με το κλείσιμο των τραπεζών και τα capital controls. Αν και αμφιβάλλω εξαιρετικά για το πως αντιλαμβάνονται τους λόγους της κρίσης και την ευθύνη του καθενός στην υπάρχουσα πραγματικότητα, ομολογουμένως η πλειοψηφία του πληθυσμού συνειδητοποίησε ότι ο δρόμος της πτώχευσης και η επιστροφή στην δραχμή είναι μια εξαιρετικά δύσκολη προοπτική την οποία, για λόγους που δεν θέλω να αναλύσω επι του παρόντος, δεν θέλουν και δεν μπορούν να αναλάβουν. Δυστυχως ομως αυτο που δεν τολμαει να πει κανενας στον κοσμο ειναι οτι η χωρα εχει ΗΔΗ ΠΤΩΧΕΥΣΕΙ καθως η αδυναμια πληρωμης του χρεους ειναι ΔΕΔΟΜΕΝΗ υπο τις παρουσες συνθηκες. Η ακομη πιο σκληρη αληθεια βεβαια είναι ότι και σε ατομικό και σε εθνικό επίπεδο ο δρόμος του εθνικού νομίσματος είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή ΜΑΚΡΟΠΡΟΘΕΣΜΑ. Οι πολιτικοί πάνε και έρχονται, έφυγε ο Γιανης που μας κατέστρεψε, προσεχώς θα φύγει και ο κακός Σόιμπλε αλλά όσο και να εθελοτυφλούμε το πρόβλημα του χρέους δεν πρόκειται να απομακρυνθεί δια μαγείας πολύ περισσότερο όταν αρνούμαστε να εισαγάγουμε οικονομικά ορθολογιστικές λύσεις και πρακτικές. Οι παρακατω πινακες ελπιζω να σας βοηθουν να αντιληφθειτε σε ποσο εξαιρετικα δυσκολη θεση βρισκομαστε (sorry, but this is what we call deep shit). Επισης, ας μας κανουν να αναρωτηθουμε, με οικονομικα στοιχεια, τι σχεση εχουμε με τους Ευρωπαιους. "The truth will set you free but first, it will piss you off".
8. Θα επιχειρησω να εξηγησω τι σημαινει και με απλα παραδειγματα η παραπανω οικονομικη πραγματικοτητα:
Ο Δημήτρης είναι ένας συνταξιούχος καθηγητής δημοσίου ο οποίος βγήκε στην σύνταξη στα 65 μετά από 40 χρόνια εργασίας όπου κατέβαλε εξολοκλήρου όλες τις ασφαλιστικές εισφορές του. Τα λεφτά στα ταμεία βέβαια τα οποία και θα χρησίμευαν για την πληρωμή της συντάξεως του ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ σήμερα, χρησιμοποιήθηκαν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις ως collateral για τα δάνεια που πήραμε τόσα χρονια. Ποιος λοιπόν θα πληρώσει την σύνταξη του Δημητράκη; Οποιοσδήποτε σπεύσει να καταλογίσει ευθύνες στους πολιτικούς ας το ξεχάσει γρήγορα, οι πολιτικοί είναι αρκετά έξυπνοι όχι μόνο να αποφύγουν οποιαδήποτε ευθύνη αλλά έχουν διασφαλίσει και τις περιουσίες τους...
Αυτήν τη στιγμή αυτό που ζητάμε είναι από τους νέους να κάνουν bail out τους ηλικιωμένους αυτής της χώρας. Σε απλά μαθηματικά, κάθε νέο παιδί που γεννιέται κουβαλάει ένα χρέος γύρω στα 30.000€. Ποσό ηθικα δίκαιο είναι αυτό αλήθεια; Ας χρησιμοποιήσουμε 2 παραδείγματα: Κατα τη διαρκεια του 1ου και 2ου παγκοσμίου πολέμου οι 50ρηδες έστειλαν στο μέτωπο τους 18χρονους γιατί φυσικά αυτοί ήταν αδύνατο να ανταποκριθούν στις φυσικές προσκλήσεις μιας μάχης. Τα αποτελέσματα, απάνθρωπα και συγκλονιστικά ωμά αλλά η κοινωνία μας το θεωρούσε ως πρέπον. Ένας άνθρωπος καπνίζει για 40 χρονια και κάποια στιγμή οι πνεύμονες του καταρρέουν όποτε για να εξακολουθεί να ζει βρίσκει έναν νέο και του λέει, κοιτά θα κάνω μεταμόσχευση τα δικά σου πνευμονία γιατί τα δικά μου είναι πάνω κάτω άχρηστα. Fair deal huh?
Και ένα πιο φυσιολογικό παράδειγμα, ένας Δήμος αποφασίζει ότι πρέπει να αντικαταστήσει the sewage system με την αντίστοιχη οικονομική επιβάρυνση να βαραίνει τους κατοίκους του δήμου αυτού. Οι κάτοικοι φυσικά θα πουν ότι δεν είναι δίκαιο να πληρώσουν αυτοί για ένα έργο το οποίο θα χρησιμοποιήσουν και οι ερχόμενες γενιές όποτε ποια είναι η λύση; Municipal bonds όπερ και μετακύλιση του χρέους σε μελλοντικές γενιές!!! Capitalism wins again!
Το Ντιτρόιτ στην ακμή του είχε γύρω στα 2 εκατομμύρια κατοίκους αλλά όταν οι αυτοκινητοβιομηχανίες αποφάσισαν να φύγουν στα κρύα του λουτρού και να αφήσουν χωρίς δουλειά χιλιάδες οικογένειες ο πληθυσμός έπεσε στις 700.000. Το Ντιτρόιτ πτώχευσε και έτσι πλέον είναι σε μια θέση όπου έχει κάνει το απόλυτο restart και ελπίζει σε καλύτερες ημέρες.
Δυστυχώς προβλέπω ότι και η Ελλάδα βαδίζει σε ένα αντίστοιχο μονοπάτι, ποιος νοήμων νέος αλήθεια θα πει, ξες τι, θα κάτσω και θα παλέψω και θα σώσω και τους γονείς μου και τα χρεωμένα παιδιά μου. Υποθέτω ότι τα επόμενα χρονια οι εκάστοτε κυβερνήσεις θα κάνουν εξαιρετικά δύσκολη τη ζωή ακόμη και για τους περίφημους μπαχαλακηδες που το μόνο για το οποίο μιλάνε είναι το "να περνάμε καλά" χωρις κανενα πλανο και καμμια κατευθυνση.
Ο Δημήτρης Στεργιου, δημοσιογράφος με πολυετή εμπειρία που έχει καταγράψει εδώ και δεκαετίες όλες τις οικονομικές παθογένειες της κοινωνίας μας στα εξαιρετικά του βιβλία, "Ιστορίες Οικονομικής Τρέλας" και "Οι Αχρηστοι" αναφερεται στον μέσο όρο ανάκαμψης κρατών που έχουν πτωχεύσει..17 έως 31 χρονια... 5 χρονια έχουν ήδη περάσει για τον έλληνα ο οποίος αρνείται ακόμη να συνειδητοποιήσει το γεγονός ότι έχει πτωχεύσει απλά δεν του το έχουν ανακοινώσει ενώ παράλληλα του δίνουν την καραμέλα του μνημονίου.
Σε συζητήσεις δε που κάνω με ανθρωπους που βιωνουν αυτην την πραγματικοτητα δε διακρίνω τίποτα περισσότερο από σαρκασμό, ειρωνία και παντελης άρνηση του γεγονότος ότι όλοι εμείς που ζούμε στο εξωτερικό και έχουμε μια πιο καθαρή εικόνα της πραγματικότητας και τις απαιτούμενες λύσεις-τομές για τις παθογένειας της κοινωνία μας...
Ο Θεος δυστυχως πεθανε, οπως ευστοχα διαπιστωνε το 1995 ο Δημητρης Λιαντινης και με σημερινους ορους αυτο που προκυπτει ειναι οτι οι Ελληνες δυστυχως ζουν ακομη στο παρελθον και τους κατευθυνει το συναισθημα και οχι η λογικη. Πρωτα θελουμε ή δεν θελουμε κατι, πρωτα μας αρεσει ή δεν μας αρεσει κατι και μετα σκεφτομαστε αν το χρειαζομαστε η οχι, αν αξιζει η δεν αξιζει. Ειμαστε πολυ λογικοι για να εκτελεσουμε τις αποφασεις του συναισθηματος αφου ομως πρωτα εχουμε αποφασισει τι μας αρεσει και τι δεν μας αρεσει. Χαρακτηριστικο παραδειγμα ο ταφος της Αμφιπολης, ολοι θελουμε να παμε στον Αλεξανδρο ξεχνωντας τι εχει μεσολαβησει στο ενδιαμεσο..Και αυτο γιατι ειναι τοσο μεγαλη η απελπισια για εμας τους ιδιους που ψαχνουμε να βρουμε και να ταυτιστουμε με μια απο τις μεγαλυτερες προσωπικοτητες της ιστοριας. Εχουμε κριση ταυτοτητας, δεν ειμαστε καλα με τους εαυτους μας και αναζητουμε αυτην την γαληνη σε θεους και δαιμονες (Αλεξανδρος, Παναγιά, Σοιμπλε). Μεγαλη η ευθυνη της θρησκειας καθως μας ενδιαφερει παρα πολυ η σωτηρια της ψυχης, το μεταφυσικο κατι το ποιο εχει συμβαλλει στην αποκοπη μας απο το παρον. Στον Ευρωπαικο Βορρα εχουν καταφερει να χωρισουν την θρησκευτικη αντιληψη απο την πραγματικοτητα και τα αποτελεσματα ειναι οφθαλμοφανη.
Εχουμε τεραστια ανασφαλεια και αβεβαιοτητα, επειδη ακριβως ζουμε στο παρελθον, δεν εχουμε παρον και αυτο μας οδηγει στο να βολευομαστε με μια δουλιτσα και να μην παιρνουμε ρισκα. Γι'αυτο αλλωστε και εχουμε πολλους δημοσιους υπαλληλους και ακομη περισσοτερους ιδιωτες σε μικροαπασχοληση.
Δυστυχως τοσα μα τοσα χρονια ποτε δεν εχω ακουσει απο τους ηγετες μας οποιαδηποτε αναφορα στην σκληρη δουλεια που χρειαζεται προκειμενου η χωρα να καταφερει να ορθοποδησει. Και ειναι αληθεια οτι παγκοσμιως μπορει να μας λοιδορουν ως τεμπεληδες αλλα η πραγματικοτητα δειχνει οτι σαν λαος δουλευουμε αρκετα περισσοτερο ωρες απο άλλους Ευρωπαιους. Γιατι αυτο το παραδοξο αραγε? I call it lack of efficiency, και ας μην ξεχναμε οτι η ουσια του κοπου και της σκληρης δουλειας δεν ειναι οι πολλες ωρες αλλα ο καθαρος στοχος. Εξου και η οργη οσων 5 χρονια τωρα παραπονιουνται για το μνημονιο ειναι αδικαιολογητη (ασχετα αν ειναι σωστη η οχι) καθως η κοινωνια μας δεν εχει κατευθυνση, οποτε, ολες αυτες οι εκρηξεις, πορειες, διαμαρτυριες δεν ειναι τιποτα περισσοτερο απο ενα πυροτεχνημα. Και η αναδυση της Χρυσης Αυγης αποτελει επιβεβαιωση των 2 αυτων παραγοντων, της αγανακτησης και της απελπισιας (με παλιες παραστασεις ομως, γι αυτο και συχνα ολο και καποιος θα ακουστει να λεει, "Η χουντα και ο Παπαδοπουλος" μας χρειαζονται).
Ο Θεος δυστυχως πεθανε, οπως ευστοχα διαπιστωνε το 1995 ο Δημητρης Λιαντινης και με σημερινους ορους αυτο που προκυπτει ειναι οτι οι Ελληνες δυστυχως ζουν ακομη στο παρελθον και τους κατευθυνει το συναισθημα και οχι η λογικη. Πρωτα θελουμε ή δεν θελουμε κατι, πρωτα μας αρεσει ή δεν μας αρεσει κατι και μετα σκεφτομαστε αν το χρειαζομαστε η οχι, αν αξιζει η δεν αξιζει. Ειμαστε πολυ λογικοι για να εκτελεσουμε τις αποφασεις του συναισθηματος αφου ομως πρωτα εχουμε αποφασισει τι μας αρεσει και τι δεν μας αρεσει. Χαρακτηριστικο παραδειγμα ο ταφος της Αμφιπολης, ολοι θελουμε να παμε στον Αλεξανδρο ξεχνωντας τι εχει μεσολαβησει στο ενδιαμεσο..Και αυτο γιατι ειναι τοσο μεγαλη η απελπισια για εμας τους ιδιους που ψαχνουμε να βρουμε και να ταυτιστουμε με μια απο τις μεγαλυτερες προσωπικοτητες της ιστοριας. Εχουμε κριση ταυτοτητας, δεν ειμαστε καλα με τους εαυτους μας και αναζητουμε αυτην την γαληνη σε θεους και δαιμονες (Αλεξανδρος, Παναγιά, Σοιμπλε). Μεγαλη η ευθυνη της θρησκειας καθως μας ενδιαφερει παρα πολυ η σωτηρια της ψυχης, το μεταφυσικο κατι το ποιο εχει συμβαλλει στην αποκοπη μας απο το παρον. Στον Ευρωπαικο Βορρα εχουν καταφερει να χωρισουν την θρησκευτικη αντιληψη απο την πραγματικοτητα και τα αποτελεσματα ειναι οφθαλμοφανη.
Εχουμε τεραστια ανασφαλεια και αβεβαιοτητα, επειδη ακριβως ζουμε στο παρελθον, δεν εχουμε παρον και αυτο μας οδηγει στο να βολευομαστε με μια δουλιτσα και να μην παιρνουμε ρισκα. Γι'αυτο αλλωστε και εχουμε πολλους δημοσιους υπαλληλους και ακομη περισσοτερους ιδιωτες σε μικροαπασχοληση.
Δυστυχως τοσα μα τοσα χρονια ποτε δεν εχω ακουσει απο τους ηγετες μας οποιαδηποτε αναφορα στην σκληρη δουλεια που χρειαζεται προκειμενου η χωρα να καταφερει να ορθοποδησει. Και ειναι αληθεια οτι παγκοσμιως μπορει να μας λοιδορουν ως τεμπεληδες αλλα η πραγματικοτητα δειχνει οτι σαν λαος δουλευουμε αρκετα περισσοτερο ωρες απο άλλους Ευρωπαιους. Γιατι αυτο το παραδοξο αραγε? I call it lack of efficiency, και ας μην ξεχναμε οτι η ουσια του κοπου και της σκληρης δουλειας δεν ειναι οι πολλες ωρες αλλα ο καθαρος στοχος. Εξου και η οργη οσων 5 χρονια τωρα παραπονιουνται για το μνημονιο ειναι αδικαιολογητη (ασχετα αν ειναι σωστη η οχι) καθως η κοινωνια μας δεν εχει κατευθυνση, οποτε, ολες αυτες οι εκρηξεις, πορειες, διαμαρτυριες δεν ειναι τιποτα περισσοτερο απο ενα πυροτεχνημα. Και η αναδυση της Χρυσης Αυγης αποτελει επιβεβαιωση των 2 αυτων παραγοντων, της αγανακτησης και της απελπισιας (με παλιες παραστασεις ομως, γι αυτο και συχνα ολο και καποιος θα ακουστει να λεει, "Η χουντα και ο Παπαδοπουλος" μας χρειαζονται).
Και αντε πες οτι καποιος εχει μια ιδεα για εναν στοχο, μια κατευθυνση, τι γίνεται; Μια ακόμη σκληρη πραγματικοτητα της Ελλαδας:
Στην Ελλαδα αν εχεις μια ιδεα θα καταστραφεις..
Στην Ευρωπη δεν θα την υλοποιησεις κυριως λογω της γραφειοκρατιας
Και στην Αμερικη θα σου πουν, τι θελεις για να το κανεις.
Ολοι γραφουν αρθρα και ολοι δινουν οδηγιες, ειναι να απορεις, τοσοι σοφοι σε αυτην την χωρα και ομως πηγαινει κατα διαολου??? Α ξεχασα, ο Ανδρεας και ο Γιανης φταινε για ολα.. Δυστυχως παγιδευομαστε ψαχνοντας το κακο εξω απο εμας..
