ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΛΕΠΟΥΣ!

Νέο μέλος του team "Hate City", "Da Baddest Chick In Da Game"....Η αλήθεια είναι πως αν μη τι άλλο έλειπε και 1 true γυναικεία άποψη....Τί καλύτερο όταν έρχεται και με χορηγό...lmao!!!

Με αφορμή τη πρόσφατη επίσκεψη μου στη μαμά πατρίδα και αγαπημένη μου πόλη a.k.a. Da Hate City, προέκυψε στη παρέα ( Dio, Whiv Siv, The Don) ο σχολιασμός της μοντέρνας ελληνικής κουλτούρας και η στάση απέναντι στους Έλληνες που έχουν (καταφέρει να) ζήσουν στο εξωτερικό. Και δεν αναφέρομαι στους κλασσικούς αποφοίτους γνωστών ιδιωτικών σχολείων που κάνουν μεταπτυχιακό στο Λονδίνο για ένα χρόνο, διατηρώντας την ίδια ακριβώς παρέα, διασκεδάζοντας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και ακούγοντας την ίδια ακριβώς μουσική και τρόπο διασκέδασης (=μπουζούκια). Και όταν ο χρόνος του μεταπτυχιακού στο Λονδίνο ολοκληρώνεται, επιστρέφουν πίσω στη μαμά πατρίδα, πακέτο με την ίδια παρέα (και καμιά επιπλέον 50-70 μπλουζάκια Burberry), με το ίδιο (αν όχι χειρότερο) επίπεδο αγγλικών απ’ ότι όταν έφυγαν. (Για τους κράχτες: φυσικά και υπάρχουν οι εξαιρέσεις και δεν μπορείς να γενικεύεις, I know. Όμως βάζω στοίχημα ότι όλοι σας, κάπως, κάπου, κάποτε έχετε γνωρίσει ακριβώς το άτομο/άτομα που μόλις περιέγραψα.)

Όμως στο σημερινό άρθρο δεν αναφέρομαι σε αυτή την κατηγορία Ελλήνων του εξωτερικού. Αναφέρομαι σ’ αυτούς που:

1. έχουν ζήσει περισσότερο από ένα χρόνο στο εξωτερικό, και κυρίως σε κάποια προηγμένη χώρα (βλ. Αμερική, Αγγλία, Γερμανία κλπ)
2. έχουν βελτιώσει σημαντικά τις ικανότητες τους στην αντίστοιχη ξένη γλώσσα (προφορά, λεξιλόγιο, slang) και προσαρμόστηκαν στον εκεί τρόπο ζωής.
3. οι φιλίες/παρέες/γκομενιλίκια δεν αποτελούνται μόνο από Έλληνες- in fact, το ποσοστό Ελλήνων είναι από 0 εώς 30%.
4. στις φιλίες/παρέες/γκομενιλίκια στάνταρ υπάρχουν αλλοδαποί (το πιο πιθανό σενάριο περιέχει τον token Ινδό, τον token Κινέζο, και depending on the area, τον token μαύρο/ ισπανόφωνο Λατίνο)
5. έχουν ταξιδέψει στην ενδοχώρα και τις τριγύρω προσβάσιμες περιοχές/πολιτείες/ χώρες, χωρίς να περιορίζονται σε μοναδικό προορισμό για Χριστούγεννα/ Πάσχα/ Spring Break/ Ramadan/ Dwali/ Hannukah την Ελλάδα.
6. έχουν μάθει τη κουλτούρα του τόπου από την πλευρά του ντόπιου (ο γαμάτος φίλος που αναλαμβάνει να σε γυρίσει στα καλύτερα μέρη της πόλης, σε καλεί σπίτι του με την οικογένεια του για Thanksgivings, και ξέρει να βρίζει άπταιστα στα ελληνικά, malaka, skatofatsa κλπ.)
7. έχουν γνωρίσει πάνω από έναν αλλόθρησκο (μη χριστιανό) κι έχουν κάνει το λιγότερο 3 με 5 συζητήσεις γύρω από το θέμα της θρησκείας με μουσουλμάνους, βουδιστές, ινδουιστές, και Punjab.
8. έχουν αναθεωρήσει τις απόψεις τους σε αρκετά θέματα, επηρεασμένοι φανερά από τις καινούργιες εμπειρίες. Βρίσκονται στην πλεονεκτική θέση να εκτιμήσουν τα θετικά της μαμάς πατρίδας και να αναγνωρίσουν τα θετικά της τάδε χώρας του εξωτερικού, χωρίς να απαρνιούνται/κράζουν/ θάβουν μονίμως τα αρνητικά του ενός ή του άλλου. Όνειρο τους είναι να συνδυάσουν αυτούς τους δύο μαγικούς κόσμους, λες και μπορούν να φτιάξουν μια χειροτεχνεία με τα καλά της Ελλάδος και τα καλά του εξωτερικού.

Και συνεχίζω δίνοντας έκταση στο τελευταίο point: Δεν υπάρχει περίπτωση να πας κάπου στο εξωτερικό (δεδομένου ότι έχεις ζήλο να γνωρίσεις και να μάθεις κάτι γι’ αυτή τη χώρα), χωρίς να αλλάξεις κι εσύ (χαρακτηριστικό παράδειγμα, ο Whiv Siv). Δε μιλάω μόνο για μεγάλες συγκλονιστικές αλλαγές, αλλά ν’ αναθεωρήσεις κάποια άποψη, να διευρύνεις τον πνευματικό σου κόσμο, να δοκιμάσεις κάποιο καινούργιο φαγητό, έστω, να κάνεις καμάκι και σε άλλη γλώσσα και territory. Μόνο και μόνο που βγαίνεις έξω από το comfort zone σου, προκαλείσαι ν’ ανταπεξέλθεις στις προκείμενες συνθήκες. Και αυτή η δοκιμασία είναι που σε testάρει και σου αποκαλύπτει τις δυνατότητες που ποτέ δεν ήξερες ότι είχες: την ικανότητα της επικοινωνίας, της διαλλακτικότητας, την ανάγκη για αποδοχή, τα ζωώδη ένστικτα του sex (καλά, αυτά τα ήξερες ότι τα είχες και από πριν). Anyway, point is ότι όσοι πληρούν τα παραπάνω κριτήρια, συνήθως έχουν την επιθυμία/ανάγκη/ψώρα να γυρίσουν στη μαμά πατρίδα και νιώθουν την ακατανίκητη επιθυμία να μεταδώσουν τις γνώσεις τους και τα συμπεράσματα ζωής και στους γύρω τους. Και έτσι φτάνουμε στο κυρίως θέμα του άρθρου: το σύνδρομο της αλεπούς.
Όπως ανέφερε τις προάλλες ο Whiv Siv, ο Έλληνας έχει τη μοναδική νοοτροπία της μιζέριας, το στιλ του ‘Αφού δεν μπορώ να έχω εγώ, γιατί να μπορεί αυτός?’, το οποίο σε απλή μετάφραση είναι η ατάκα του τύπου ‘Και ποιος νομίζει ότι είναι?’ ή πιο λαϊκά ‘Πώς την είδε, ρε, ο τύπος/τύπισσα?’. Ου τολμήσεις να πεις τη φράση «Θυμάμαι όταν ήμουν στην Αμερική, μου είχε κάνει εντύπωση που τα πανεπιστήμια έχουν συμβούλους/ καθαρές εστίες/οργανωμένη βιβλιοθήκη κ.ο.κ.». Είναι πολύ αμφίβολο το κατά πόσο, αυτός στον οποίο μιλάς, θα δώσει προσοχή στο τι λες μετά τη φράση «Όταν ήμουν Αμερική,» έχει blockάρει το υπόλοιπο της πρότασης, απορροφημένος από τις εσωτερικές σκέψεις που δεν είχε τη δυνατότητα να πάει κάπου έξω και επαναπαύεται στο να είναι ο ‘άρχοντας’ του χωριού, απ’ το να είναι ο τελευταίος της πόλης κ.ο.κ. Οπότε, η ενστικτώδης αντίδραση οποιασδήποτε φράσης που ξεκινάει ή περιέχει το μοτίβο του ‘Όταν έζησα στη τάδε χώρα, είδα ότι κάνουν το τάδε πράγμα, και θα ήταν πολύ γαμάτο να γινόταν και στην Ελλάδα’, η απάντηση είναι συνήθως αποτρεπτική, αποθαρρυντική, αρνητική και κατηγορηματική. Δηλαδή, όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια, και μάλιστα μάρκας Burberry.

Όταν γύρισα από Αμερική μετά το λύκειο και την ολοκλήρωση των σπουδών μου το 2004, ένιωθα τόσο περήφανη που ήμουν Ελληνίδα όσο και η Nia Vardalos, σε παραλλαγή του My Big Fat Greek Wedding (αν και η δική μου εκδοχή ήταν My Big Fat Greek Disappointment). Βέβαια, επηρέασε το γεγονός ότι το καλοκαίρι της επιστροφής μου διεξήχθησαν οι Ολυμπιακοί αγώνες, γεγονός που μας έκανε όλους τους Έλληνες (του εξωτερικού) λίγο-πολύ περήφανους, κι έτσι γύρισα μπριζωμένη να επανενταχτώ στην ελληνική κοινωνία. Φυσικά έλαβα μέρος ως εθελόντρια και στους Ολυμπιακούς (και στους Παραολυμπιακούς παρακαλώ), όπου με πολύ μεγάλη χαρά έκανα το καθήκον μου περισσότερο και από μισθωτή (μιλάμε για διπλές βάρδιες και 16ωρα). Η εμπειρία ήταν μοναδική και η απόφαση μου να γυρίσω στη πατρίδα μου φάνηκε πιο sensible than ever. Λίγους μήνες μετά, βρέθηκα να ψάχνω δουλειά. Μετά από περίπου 5-6 συνεντεύξεις σε πολύ καλές εταιρίες, άρχισα να νιώθω κόμπλεξ για το βιογραφικό μου. Βλέπετε άνηκα στην κατηγορία των υπερζήλων (=φλώρων), που εκμεταλλευόμουν κάθε ευκαιρία που είχα και στο λύκειο και στο πανεπιστήμιο όσο ήμουν Αμερική. Στο λύκειο ήμουν στην ομάδα debate, forensics, drama club, swimming, indoor track και lacrosse. Στο πανεπιστήμιο συμμετείχα σ’ όλες τις εκδηλώσεις σχετικές με multiculturalism και diversity, υπηρέτησα ως πρόεδρος του συλλόγου διεθνών φοιτητών (τους έμαθα και sirtaki), όπως επίσης εκπροσώπησα και το πανεπιστήμιο μου σε παν-αμερικανικό συνέδριο του συλλόγου της σχολής μου. Όταν γύρισα Ελλάδα, το βιογραφικό μου είχε παραπάνω δραστηριότητες και honors απ’ ότι του μέσου συνομήλικού μου (χωρίς να έχω προϋπηρεσία εκτός campus), πολλές φορές περισσότερο και από αυτούς που μου έπαιρναν συνέντευξη. Ξαφνικά, έμπαιναν σε mode αυτοάμυνας, εξηγώντας μου το δικό τους background και ότι μπορεί να μην είχαν πτυχίο από Αμερική όμως έμαθαν από το σκληρό σχολείο της ζωής και της πολλής δουλειάς. Κι εγώ ψιλοέμενα με ανοιχτό το στόμα νιώθοντας άβολα για το υπερβολικό CV μου. Και από κει που πήγαινα σε συνέντευξη για δουλειά, κατέληγα να απολογούμαι στην ουσία, και να δικαιολογώ ότι αυτά που έχω κάνει εγώ δεν είναι και τίποτα σημαντικό, ότι όλοι στην Αμερική έχουν τέτοιου είδους δραστηριότητες και πως δε με κάνει να είμαι ξεχωριστή το γεγονός ότι είχα αποκτήσει τα συγκεκριμένα honors.
Στην ίδια κατηγορία των ανθρώπων που πάσχουν από το σύνδρομο της αλεπούς, ανήκουν και οι κολλημένοι. Είναι αυτοί οι οποίοι όλη τους της ζωή κράζουν την Ελλάδα, την ελληνική κυβέρνηση, τις ελληνικές Υπηρεσίες, τους Έλληνες οδηγούς, τον Έλληνα συνάδελφο, την Ελληνική τηλεόραση κλπ. Το κόλλημα τους αναδεικνύεται σε δύο σενάρια:

1. Όταν γνωρίσουν κάποιον ξένο, θα απορρίψουν οτιδήποτε τους φαίνεται περίεργο, δηλαδή μη-ελληνικό (what eez vetzeterien? What do you mean, you don’t eet no meet?), θα τον κοροϊδέψουν μπροστά στα μούτρα τους νομίζοντας ότι μιλώντας στα ελληνικά, ο ξένος δε θα καταλάβει τι λέει (you know, bouzouki?) θα μιλήσουν σιγανά και ψιθυριστά (στα ελληνικά) κοιτώντας ‘διακριτικά’ (δηλαδή στεγνό κάρφωμα). Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι στις μέρες μας έχουμε όλο και περισσότερους ξένους-looking Έλληνες, είτε είναι μιγάδες, είτε μετανάστες δεύτερης και τρίτης γενιάς, που μιλάνε ελληνικά (ναι, δεν είναι όλοι οι μαύροι F.O.B.* που πουλάνε CD) και ξένους που μαθαίνουν ελληνικά, έτσι, από δική τους καυλ*. Οπότε, chances are, θα καταλάβουν τι κάφρος είσαι, ακόμα και οι ‘ξένοι’ or so you think..

2. Όταν τελικά επιτέλους πάνε κάπου ταξίδι στο εξωτερικό, η μιζέρια θα ξεκινήσει από το πρώτο λεπτό του ταξιδιού. Είναι αυτοί που θα κλέψουν σειρά στο αεροδρόμιο, θα κάνουν σκηνή στη reception του ξενοδοχείου, και θα κράξουν κάθε μέρος και μαγαζί που θα πατήσουν πόδι. Γκρινιάζουν που δεν μπορούν να πιούν το φραπεδάκι τους, να καπνίζουν σε κλειστό χώρο και να φάνε το φρέσκο ψάρι τους με τη φέτα και τις ελιές. Αλλά όταν γυρίσουν στην Ελλάδα, θα πρέπει να αναδείξουν το Burberry που πήραν (από το Factory Outlet του Hackney) προφασιζόμενοι ότι ακούμπησαν μια περιουσία στο Harrod’s, καθώς είναι και πολύ χουβαρντάδες.

Αν καταφέρεις να φέρεις ξενική συνήθεια ή ιδέα στην Ελλάδα, αυτοί που πάσχουν από το σύνδρομο της αλεπούς μαζί με τους κολλημένους θα κάνουν τα αδύνατα δυνατά να σου δημιουργήσουν κόμπλεξ. Πολύ απλά για να επισκιάσουν το δικό τους μεγαλύτερο κομπλεξ που φυσικά δεν έχει να κάνει με τη δική σου τύχη στο εξωτερικό, αλλά με την ανασφάλεια του προσώπου αυτού. Στην Αμερική, ο νέος προτείνει μία υπεργαμάτη ιδέα στο αφεντικό του, το αφεντικό του θα του δώσει bonus, προαγωγή (ίσως κι ένα μικρό company party) προς τιμή του. Στην Ελλάδα, αν τολμήσεις να σκεφτείς κάτι πρωτοποριακό πριν από τον προϊστάμενο σου/ αφεντικό σου, μαύρο φίδι που σ’ έφαγε.
Όταν τελικά κατάφερα να βρω δουλειά σε μία καλή εταιρία (θεωρούταν 4^η στη Β. Ελλάδα τότε), ήμουν over the moon που μου δόθηκε η ευκαιρία να ασκήσω το επάγγελμα που αγαπούσα στην πόλη που αγαπούσα. Τα πράγματα όμως δεν ήταν τόσο ρόδινα. Δεν θ’ αναφερθώ στις πενιχρές αποδοχές, πες, νέος είσαι, όρεξη έχεις, εμπειρίες μαζεύεις. Αυτό όμως που μου την έδινε, είναι ότι κάθε τι που ανέφερα και πρότεινα για να βελτιωθούν οι διαδικασίες με τις οποίες δουλεύαμε αντιμετωπίζονταν με τον τίτλο ‘Αμερικανάκι΄. Επειδή ήταν και το αντικείμενο τέτοιο, ήμουν σε πολύ πλεονεκτική θέση να δουλεύω σε διαφημιστική εταιρία έχοντας ζήσει στην Αμερική, χώρα στην οποία ουσιαστικά γεννήθηκε και αναπτύχθηκε η διαφήμιση. Όποτε είχαμε brainstorming session για ιδέες και προτάσεις για τους πελάτες μας, οι περισσότερες ‘πρωτοποριακές’ ιδέες που πρότεινα αντιμετωπιζόταν με ειρωνεία και γέλιο ‘Αντε ρε Αμερικανάκι που θα μας πεις να βάλουμε και κουπόνια σε γυναικείο περιοδικό (για το τότε πρώτο τεύχος του Lucky), δεν είναι εδώ Αμερική’. Δύο μήνες μετά, έλαβα στοιχείο ότι το συγκεκριμένο περιοδικό για τον πελάτη που πρότεινα έκανε τρελές πωλήσεις μόνο και μόνο από τα κουπόνια. Παραδείγματα τέτοια (να προτείνω κάτι, να το αρνηθούν, και 2-3 μήνες μετά ν’ αποδειχτεί τρελή επιτυχία) έχω καμιά 6-7 ακόμα που μπορώ να θυμηθώ.

Point is, dudes, ότι αντί να κάνουμε κρεμαστάρια αυτά που δε φτάνουμε, μήπως να πάρουμε κάτι από αυτούς που τουλάχιστον τα φτάνουν? Μ’ έχει πιάσει λογοδιάρροια και ίσως φλυαρία, γράφω πολύ περισσότερα απ’ όσα είχα σκοπό να πω, αλλά η ουσία είναι μία. Δεν έχω καμία όρεξη και διάθεση να κάνω show off τη δική μου πορεία. Απλά όσοι μπορούν να δουν where I am coming from, να ξυπνήσουν και τους άλλους dudes. Nothing is impossible που είπε και ο- ποιος το είπε?- anyway, που είναι και το slogan της Adidas. Αν θες να πας εξωτερικό, μπορείς να το κάνεις. Είμαι σχεδόν βέβαιη ότι υπάρχουν λύσεις στις δικαιολογίες που προφασίζονται οι περισσότεροι ως υπαίτια του να μη κάνουν κάποιο βήμα προς τα έξω. Αν πάλι θες να κάτσεις στη πόλη σου, καν’το με τακτ. Ενημερώσου για το τι γίνεται έξω, βγες από το καβούκι σου, γίνε μέλος της AISEC ή άλλων οργανώσεων που εισάγουν φοιτητές. Εκμεταλλεύσου αυτές τις γνωριμίες σαν το πιο ενδιαφέρον βιβλίο που μπορεί να σου μάθει τι εστι multiculturalism και globalization. Αυτά. Peace out.

Da baddest chick in da game (yooooooo)

Pitbullina x

PS1. *FOB= Fresh Off the Boat

PS2. Excuse my greeklish.

PS3. Δεν ισχυεί η ατάκα ‘Θέλω να μείνω μόνη’. Πολύ απλά, δε σε θέλει.

PS4. Why, dude, WHY????

PS5. Φιλάκια, μωράκι μου, καλό φανταριλίκι!!!