Νεά γυναίκα, μόνη, ψάχνει στη Θεσσαλονίκη...Η Οδύσσεια ενός ελεύθερου κοριτσιού σε αυτή την πόλη...

Μην παρασυρθειτε απο τον τιτλο (ειπαμε ρε Fou, blog δημιουργησαμε οχι online συνοικεσιο...lol) , το νεο αυτο post κρυβει επισης αρκετες αληθειες τις οποιες συχνα αποφευγουμε να παραδεχθουμε..(ψωνια!!!!!!)

Επειδή κατηγορήθηκα πως δεν εμβάθυνα στο θέμα όσο θα έπρεπε αποφάσισα να επιστρέψω και να προσπαθήσω να ανταπεξέλθω στις προσδοκίες. Και με nickname αυτή τη φορά. Fou, σαν να λέμε ξεφυσάω... Δεν είμαι και ο πιο θετικός άνθρωπος είναι η αλήθεια. Τι να κάνουμε...
Αυτό που με απασχόλησε αυτή τη φορά και με οδήγησε μπροστά στην κενή σελίδα του word, είναι η δοκιμασία, την οποία πρέπει να υποστεί μια κοπέλα που ψάχνει για άντρα, σχέση, όπως θέλετε πείτε το, σε αυτή την πόλη. Γιατί, μπορεί να έχουμε γίνει ξυνές και μη αυθόρμητες, αλλά κάπου οφείλεται κι αυτό. Μάλλον κάποιου είδους άμυνα το προκάλεσε. Έχει ξεφύγει, βέβαια, από τα όρια της λογικής, δε λέω, αλλά έχει μια βαθύτερη αιτία, θέλω να πιστεύω.
Κάπου έβαλαν και τα αγόρια το χεράκι τους... Γιατί όλες αυτές οι γυναίκες που απορρίπτουν, τόσο εύκολα, με ένα τίναγμα των μαλλιών τους, τόσους άντρες, από σχέσεις με κάποιους άλλους άντρες προέρχονται. Και τα κατάλοιπα είναι μεγάλη υπόθεση... Όλοι το ξέρουμε, όλοι το έχουμε νιώσει αυτό στο πετσί μας κάποια στιγμή.
Οι άντρες αυτής της πόλης (όχι μόνο) και οι σχέσεις... Νομίζω πως, χωρίς να θέλω να θίξω κανέναν, το θέμα το οποίο τόσο εύστοχα έθεσε ο φίλος μου ο whivsiv αφορά περισσότερο το «ισχυρό» φύλο. Οι επιδειξιομανείς αυτής τη πόλης είναι κυρίως άντρες, που αντιμετωπίζουν τις γυναίκες σαν λάφυρα, σαν το καινούριο τους απόκτημα, που πρέπει να είναι τέλειο σε όλα... Πως αλλιώς θα τους αποδοθούν από τον κολλητό τους τα εύσημα! Κανείς, όμως δεν μπορεί να είναι συνεχώς τέλειος για τους άλλους. Είναι εξαντλητικό. Και τότε, όταν ακουστεί η πρώτη ιδέα γκρίνιας, οι άντρες αυτής της πόλης (αυτούς ξέρω, αυτούς γνώρισα, αυτούς εμπιστεύομαι...να’χαμε να λέγαμε δηλαδή) ξενερώνουν αυτόματα. Είναι υπερβόλικα ευαίσθητα όλα τα αρσενικά της Θεσσαλονίκης ή σε μένα έπεσαν μόνο οι στραβοί? Για να έχεις έναν άντρα δίπλα σου και να είναι και ευτυχισμένος (όσο μπορεί ο καθένας δηλαδή), πρέπει να μην έχεις καμία απαίτηση, δεν πρέπει επ’ουδενί να γκρινιάξεις για οτιδήποτε! Τρέλα!
Κάτι άλλο που παρατηρώ πολύ έντονα, είναι οι όλο αυξανόμενες ανάγκες των ανδρών για χώρο... Πνίγονται πολύ εύκολα όλοι. Τους κόβεται ο αέρας με την πρώτη υποψία πραγματικής οικειότητας με μια κοπέλα. Θεωρούν, μάλλον καλύτερο, να κρατούν μια απόσταση, γιατί τα τέρατα-κοπέλες, αν τους δώσεις λίγο θάρρος θα θέλουν δαχτυλίδια, γάμους, παιδιά και τέτοια! Δεν είναι, όμως, έτσι. Παραδέχομαι πως μας απασχολεί, το σκεφτόμαστε, αλλά ρε παιδιά κόψτε κάτι. Αν κάνω 5 πράγματα παραπάνω για σένα, ή αν ζητήσω 5 περισσότερα από εσένα, δεν το κάνω για να σε δέσω, για να σε εγκλωβίσω. Δεν είμαι ραδιούργα μάγισσα που έχει μοναδικό σκοπό να σε οδηγήσει στην εκκλησία! Υπάρχει και η περίπτωση που μπορεί να μην έχεις σκεφτεί... Να τα κάνω επειδή τα νιώθω, χωρίς να περιμένω μονόπετρο!

Και τελειώνει αυτή η σχέση κάποια στιγμή για τον χ ή ψ λόγο... Και πείτε μου τώρα... Με τι κουράγιο να χαμογελάσεις στον άλλο που σου την πέφτει στο μπαρ, ακόμα και αν το έκανε με κομψό τρόπο, όταν φαντάζεσαι, πως και αυτός στα ίδια θα κινείται με τον προηγούμενο (άσε που είναι σχεδόν σίγουρο πως από κάπου θα τον ξέρει τον πρώην, κοινές παρέες θα έχουν και πάει λέγοντας). Σου έρχεται, δηλαδή, η ξυνίλα στο πρόσωπο αυθόρμητα, γιατί εκεί τον βγάζουμε άνετα τον αυθορμητισμό μας, δεν το συζητώ!
Αυτό το γεγονός, το ότι δηλαδή αυτή η πόλη είναι πολύ μικρή ή αλλιώς ένα μεγάλο κρεβάτι, όπως λέει μια σοφή φίλη μου (πρέπει να τις καλοπιάσω λίγο γιατί στο προηγούμενο post ήμουν λίγο αυστηρή μαζί τους) αποκλείει κάθε ενδεχόμενο να γνωρίσεις κάποιον καινούριο και ενδιαφέροντα. Γιατί όταν είσαι μόνος/η, μέσω της παρέας σου περιμένεις να γνωρίσεις κόσμο. Έλα, όμως που αυτοί που αποτελούν την παρέα σου ή οι φιλοι της παρέας σου είναι οι ίδιοι και ίδιοι. Απόγνωση!
Πως θα γίνει, τελικά? Που θα πάει αυτή η βαλίτσα? Οι μεν δύσπιστες, οι δε ξενερωμένοι... Θα πιάσουμε όλοι από ένα ράφι? Δεν γίνεται... Υπάρχει και η υπογεννητικότητα... Χανόμαστε εμείς οι Έλληνες, κατ’επέκταση και οι Θεσσαλονικείς... Και αυτή η φυλή είναι συλλεκτική! Δεν πρέπει να εκλείψει! (Το παράκανα λίγο!)
Ένα πολύ εύκολο βήμα πρέπει να κάνουμε νομίζω. Πρέπει απλά να μάθουμε να δίνουμε στον καθένα αυτό που του αξίζει. Αυτούς που μας πλήγωσαν να τους ξεχάσουμε, αυτούς που μας αγάπησαν να μην τους ξεχάσουμε ποτέ, σε αυτούς πους μας πλησιάζουν να δώσουμε μία ευκαρία ακόμα και αν δεν κάναμε την καλύτερη αρχή, σε αυτούς που στέκονται δίπλα μας να τα δώσουμε όλα!

“Όλοι σκέφτονται να αλλάξουν τον κόσμο, αλλά κανένας δε σκέφτεται να αλλάξει τον εαυτό του.” Leo Tolstoy

Μπορεί να μην ακούγεται εύκολο αλλά πιστεύω είναι εφικτό. Είπαμε κατά βάθος είμαστε καλά παιδιά! Οι κακοί είναι στη φυλακή άλλωστε! (say whaaaaaaaaaaaaaat?????? - DIO)

ΥΠΟΜΟΝΗ! ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΕΡΧΟΝΤΑΙ!!!