It’s all about the game, λοιπόν, φίλε W.H.I.V.S.I.V…
Πάντα το μπάσκετ ήταν το αγαπημένο μου άθλημα (να το παρακολούθω βέβαια... ) Είναι γρήγορο, έχει ένταση, έχει εναλλαγές... Εκτός από ένα σημείο. Ένα σημείο που κέντριζε πάντα το δικό μου γυνακείο μυαλουδάκι, στο οποίο αναφέρθηκες και εσύ πολλές φορές στο τελευταίο σου post.
Είναι η στιγμή που κάποιος από τους παίκτες έχει κληθεί να σουτάρει ελεύθερες βολές. Μαγικό σημείο. Και δεν χρησιμοποιώ αυτό το επίθετο γιατί πολλές φορές από την έκβαση των βολών αυτών κρίνονται αγώνες ή ολόκληρα πρωταθλήματα. Άλλη είναι στιγμή στην οποία αναφέρομαι.
Είναι εκείνα τα δευτερόλεπτα, που ο παίκτης που βρίσκεται στη γραμμή, με τα βλέμματα όλων στραμμένα πάνω του, με τις προσδοκίες όλων να τον βαραίνουν, σκύβει για να χτυπήσει την μπάλα μερικές φορές στο δάπεδο, σα να τη ζυγίζει, σα να την προετοιμάζει και αυτήν και μετά σηκώνει το βλέμμα του στο στεφάνι... Εκεί είναι που τρελλαίνομαι. Το βλέμμα του παίκτη είναι στραμμένο εκεί αλλά είναι σαν να κοιτάει αλλού... Όχι χαμένο. Κοιτάει ευθεία μπροστά του. Και ξέρει ήδη. Από τη στιγμή που η μπάλα έφυγε από τα χέρια του, αν αυτή τελικά κατέληξε εκεί που έπρεπε η όχι.
Είναι τελικά η ζωή σαν το μπάσκετ...; Πάντα οι γυναίκες ξενερώνουν με τις αθλητικές παρομοιώσεις που κάνουν οι άντρες, συνήθως τη πιο λαθεμένη στιγμή. Κι όμως, η αθλητική ψυχολογία είναι πλέον μία ολόκληρη επιστήμη, πολύ χρήσιμη για όλους μας.
Sports psychology is a specialization within psychology that seeks to understand psychological/mental factors that affect performance in sports, physical activity and exercise and apply these to enhance individual and team performance. The principles and theories may be applied to any human movement or performance tasks.
(http://en.wikipedia.org/wiki/Sports_psychology)
Τι σκέφτεται εκείνη τη στιγμή ο παίκτης; Όταν σηκώνει τα μάτια του και αφήνει τη μπάλα να φύγει από τα χέρια του; Το πιθανότερο είναι να σκέφτεται... τίποτα! Μετά από τις εκατομμύρια φορές που έχει κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα στις χιλιάδες ώρες προπόνησης, μάλλον απλά το κάνει. Αυτή η ιεροτελεστία όμως κρύβει τη γοητεία της υπόθεσης. Το πόσες φορές χτύπησε τη μπάλα, το ρυθμό του χτυπήματος, τον ήχο που κάνει το δάπεδο. Και πως ξέρει ο παίκτης πριν φτάσει η μπάλα στο προορισμό της αν θα είναι μέσα η όχι; Προφανώς κάτι πήγε στραβά σε αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα. Άργησε, βιάστηκε... Κάτι χάλασε πάντως.
Είσαι ο παίκτης και έχεις κληθεί να κάνεις κάτι, το οποίο ξέρεις ότι το κάνεις πάρα πολύ καλά. Είσαι σίγουρος, είσαι πλήρως αυτοσυγκεντρωμένος, είσαι έτοιμος, έχει μπει ήδη το καλάθι... Και ένα δευτερόλεπτο αργότερα ξέρεις ότι δεν τα κατάφερες...
Στη ζωή τα πράγματα είναι λίγο πιο περίπλοκα. Σε γενικές γραμμές, όμως, συμφωνώ και εγώ. Είναι κάπως έτσι. Όλα σε στιγμές κρίνονται. Μπορεί να αργήσεις λίγο (όχι δέκατα δευτερολέπτου στη ζωή, ίσως μέρες, μήνες, χρόνια) και η ζωή να συμβεί χωρίς εσένα. Εσύ έχεις το βλέμμα σου μπροστά και φαντάζεσαι την μπάλα να μπαίνει μέσα, εκείνη όμως ήδη έχει περάσει στα χέρια του αντιπάλου. Το ήξερες. Το ήξερες από τη στιγμή που έφυγε από τα χέρια σου. Αλλά τώρα έφυγε. Είναι ήδη στον αέρα. Και δεν υπάρχει rewind.
Και σε αυτή τη περίπτωση πάλι από το μπάσκετ πρέπει να διδαχθούμε. Τι κάνει ο παίκτης μετά τη βολή, είτε έχει κερδίσει τον πόντο είτε όχι; Έχει γυρίσει ήδη στην άμυνα. Μέχρι όλοι εμείς να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν μπήκε η μπάλα εκείνος βρίσκεται ήδη στην άλλη άκρη του γηπέδου. Απλά. Γιατί θα πάει ξανά στη γραμμή κάποια στιγμή. Και ίσως τότε τα καταφέρει. Ίσως πάλι όχι.
Τώρα, όμως, έχει άλλα πράγματα να κάνει.
Έμαθε κάτι από το λάθος του και εδώ συμφωνώ με τον W.H.I.V.S.I.V. τα λάθη έχουν πάρα πολύ μεγάλη αξία. Ας κάνουμε, λοιπόν, όλοι τα λάθη μας άφοβα. Και όταν θα τα συνειδητοποίησουμε ας τρέξουμε απλά στην άλλη άκρη του γηπέδου να συνεχίσουμε να παίζουμε το παιχνίδι της ζωής.
Αφού βέβαια περάσουμε μερικές βραδιές με ποτά και Sinatra...
Άλλωστε δεν μας πιέζει το χρονόμετρο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου